HOMILIA

Pazkoan martxan jarri den herria gara. Misio eta eginkizun baterako bidean jarri gaituzte, erromes. Pazkotik bidaliak, Pazko betera bidean goaz, Pazko betea baitugu helmuga. Bakoitza, eta Eliza osoa, bidean goaz. Eukaristiak egia pozgarri hau gogorarazten digu: Jauna gurekin dihoala, benetan tarteko egina. Sarritan bidea utzi eta eseri egiten bagara ere, geure segurantziak maite ditugulako, badakigu jakin biderako segurantzia eta indar bakarra Jauna presente egiten digun ogi bizia dela. Gaur, gorespenez eta gurtzaz ospatzen dugu, Eukaristian egiten zaigun bizi-dohaina.

Eukaristiak, beste ezer baino lehen, Jainkoak gurekin egin duena eta Jainkoak eman diguna oroitarazten digu. Jainkoak bere herri izateko aukeratu gaituela oroitarazten digu. Beregana eramateko gertarazi duen historia bikaina ekartzen digu gogora. Eta, hari horretatik, gure eguneroko ibilbide latza, pertenentzia berri baten historia bihurtzen zaigu, betetasunaren grina edertzaile. «Ez ahaztu, Ejiptoko lurretik, morrontza-etxetik, atera zintuen Jainkoa, zure Jainkoa». Israel herriak atzera begiratu zuenean, bere historia ikusi zuen bere osoan, eta maitasunezko historia iruditu zitzaion, Jainkoak gidatutako historia eder. Basamortuko historia garratza ere, maitasunezko eta askatasunezko historia izan zuen. Han hurbiltasunaren mana jan zuen eta han obedientzia ikasi zuen. Israelek arrazoi asko dauzka historia hori ez ahazteko.

Egia da, bai, kristau-bidea basamortuko bidea dela. Betetasunerako gure bidea oso aldapatsua gertatzen zaigu askotan. Ebanjelioa bizitzea eta Jainkoarekiko menpetasuna bizitzea mingarria zaigu behin baino gehiagotan. Baina Jainkoak beti ematen digu bere maitasunaren mana gozoa, Berpiztuaren harkaitzeko urez indartzen gaitu. Jainkoa lagun dugu gure ibilbidean. Ez goaz inolaz ere bakarrik!

Gure bizitzako une latz eta mingarriak denak banan-banan kontatuak dauzkagu, ezta? Baina, bide batez, Jainkoaren presentziaren ezaugarri den zenbat detaile on eta mesedegarri ahazten dugun! Une latzak denak gogoan, eta onak izan ez bagenitu bezala? Esker gaiztokoak gara horratio! Laguntzeko luzatzen dizuten esku hori, adiskidetasun hori, adoretzen gaituen talde hori, gertuan daukazun familia hori, elkarrekin egiten dugun otoitza... Eta Eukaristia! Eukaristiak atergabe oroitaratzen baitigu Jainkoa bizirik eta gurekin dagoela beti!

Oroigarria izateaz gain, Eukaristia komunioa da, «Gorputz-Odolen elkartasuna». Gaurko Ebanjelioaren hizkera indartsua da, hizkera gordina. Ezkontza-hizkera da. Pertenentzi hizkera. Eukaristiak betirako konprometitzen baitu, eta oso-osorik konprometitzen du. Maitasuna, bere barnean, betirakoa da eta osoa da. Jainkoaren maitasuna betirako da eta osoa da. Horregatik Ebanjelioak «gorputza jateaz eta odola edateaz» hitz egiten digu. «Zuek niregan eta ni zuengan» bizitzeaz hitz egiten digu. «Betiko bizitzaz» eta «betirako bizitzeaz» hitz egiten du. Eukaristia ospatzen dugun bakoitzean, maitasunak markatzen gaitu eta Jaunarenak garela adierazten dugu.

Galde diezaiogun geure buruari: Norena naiz? Nori zor natzaio? Jesu Kristo ote da egiaz oinarritzen nauena? Eukaristia ospatu eta Jauna hartzen dudan bakoitzean, ohartzen al naiz zer esan nahi duen egintza horrek? Eukaristia ospatzeak nire bizitza osoa konprometitzen al dit?

Alde batetik, beraz, Eukaristia oroigarria da eta Jainkoaren presentzia gure bidean; Eukaristia, beste aldetik, elkartasun-konpromisoa da. Eta horrek ondorio handi bat sortzen dio gure bizitzari: ogi beretik jaten dugunok, gorputz bat bera osatzen dugu. Ez gara ari lege baten gora-beheran. Jesu Kristo komunioan hartzen duenak bat egiten du harekin. Maitasun bat berak lotzen du. Eta elkartasun hori esker onezko kantu bihurtzen da. Izan ere, ba al da Eukaristia ospatzeko modu hoberik, elkar maitatuz eta gorputz bat osatuz ospatzea baino? Jainkoari eskerrik asko esateko modu hoberik ba ote dago, elkar maitatzea baino? Elkartasunaz hitz egitean, ezin ahaztu gure artzainekiko elkartasuna ere. Egun hauetan halako eraso beltza jasaten ari diren gure Gotzainek beren ondoan izango gaituzte. Beraiek ardion alde gin duten lanak jasoko du ardion esker ona eta laguntza ere. Ez ditugu manipulazioaren atzaparretan bakarrik eta baesik gabe utrziko. Maite ditugu.

Gaur, Eukaristiako ogi-ardoak luze begiratu behar genituzke. Eta Eukaristiako ogi-ardoak begiratzean, batak besteari ere luze begiratu behar genioke. Nekez uler daiteke, aldarera maitasunez begiratzea, elkarri maitasunez begiratzen ez baldin badakigu. Ezin dakioke aldareko ogi maitagarriari gozotasunez begiratu, ondoan dauzkagunei gozotasunez begiratzen ez badakigu. Ezin baitezakegu Gorpuzti eguna prozesio bikainak egin  eta kantu ederrak jalkitzeko egun bihurtu, gure inguruan hainbeste behar eta samin negargarri inolako kezkarik gabe ikusten dugun bitartean. Hori ez da legezkoa, igandero Eukaristia ospatzen duenarentzat. Jauna prozesioan eramatea ondo dago, gure herrietako kaleetarako justizia eta berdintasun eta elkartasun gehiago eskatzekotan. Bestela, itxura hutsean geratuko litzaiguke gure ekintza.

Eukaristia konpromisoa da Jainkoarentzat: beti gure artean egoteko konpromisoa! Konpromisoa da guretzat ere: Jainkoarenak izan behar dugu eta lagun hurkoarenak! Ospakizun hau izan dadila benetako esker on, bere biziaz biziarazten gaituen Jainkoarentzat esker-kantu. «Eujaristós»! Eskerrik asko, Jauna!