(Igandeko ebanjelioa: Mt 3, 1-12)
Gaur egun ez ditugu gordinkeriak maite. Erlijio-giroan, nahiko zorrozkeria sufritu izan dugu garai batean, eta gaur gauzak beste era batera nahi ditugu. Amenazuak, hitz ilunak, ikuspegi ezkorrak eta bide itxiak atzean gelditu ziren, zorionez! Gaur kristaukera baikorra, argiemalea, pozgarria bizi nahi dugu. Eta arrazoi dugu hori horrela nahi izatean, arrazoi dugu. Geure eta besteren kontzientziak behar baino gehiago estutu genituen garai hartan. Eta aski da!
Bide eta ikuspegi honetatik, hizkera gozatu dugu, ertzak kamustu ditugu, ilunak argitu ditugu eta gure begirada bakeosoagoa da askoz! Baina, beste galdera bat ere egin beharko genuke beharbada: ez ote dugu sua itzali? Ez ote dugu hitza indargabetu? Ez ote dugu gatzaren barruko pulamentua erabat gezatu? Eta gure kristautasunak ez ote du bere giharrea galdu? Ezertarako baliorik ez duen kristaukera txepel eta goxoa ez ote zaigu geratu esku artean? Batek baino gehiagok hori horrela dela uste du.
Gaur ere suak erre egiten du, alferrik da! Joan Bataiatzailearen irudia latz eta gordin dator gaurko Ebanjelio-zatian. Irudi latza. Latza hitza. Latza salaketa. Gordina, begiz begi botatzen duen begirada zorrotza. Ez du jolasik ametitzen Joanen presentziak. Eta beharbada inoiz baino gordinago eta nabarmenago entzuten da gaur Joanen deia. Erlijioa eta erlijioarekiko harremana nahi adina bigun dezakegu eta bera dezakegu. Baina, badator etortzekoa eta haren aurrean gauzak bere tokira itzuliko dira. Haren aurrean ez dauka tokirik injustiziak, zapalketak, indarkeriak, gezurrak eta antzeko ezerk.
Gaur ere suak erre egiten du! Joanen hitzak, gure arteko zenbait kasutan justu-justura datoz. Eta ez besteen jarrerak salatzeko soilik. Aurrena niri neuri datorkit justu-justura Joanen garrasia. Eta maila pertsonaletik, gizarteko mailara joaten bagara, hor ere gordin entzuten da Joanen garrasia. Gure gizarte honetan jarrera eta jokaera asko dago, Mesiasen etorrera onez jasango ez lukeena. Gizarte honetan sortu ditugun jolas zapaltzaileak ezin ditzake Mesias askatzaileak inolaz onartu. Abenduan espero dugun eta Eguberritan etorria aitortzen dugun Mesias horrek, epai zorrotza dakar egoera zuzengabeko horien kontra.
Gaur ere suak erre egiten du! Zer sentidu dauka etorkinen kontra egiten dugun indarkeriak? Zer sentidu dauka hesiak jarri eta ateak ixteak? Zer sentidu dauka torturak eta zapalketak? Zer sentidu dauka, pobreen belarriak kontsumismoaren buila negargarriz mintzeak? Zer sentidu dauka Eguberritan kaleko argiak pizteak, etxe askotan inolako argirik ez bada? Inolako tripako minik gabe ospa ote dezakegu datorren Eguberri, bien bitartean jende asko beharrezkoenaren eskean daukagula jakinik? Eta ez da gauzak ertzeko mugara eramateko kapritxoa!
Gaur ere suak erre egiten du! Gaur ere Eguberri eta Eguberritan datorrena pobreen ahoko garrasi indartsu bihurtzen da! Joanen salaketa gaur ere puri-purian legoke! Gure kristautasunak ez ote du «min» emateko gaitasuna galdu? Ez ote dugu Eguberri gehiegiz domestikatu? Erlijio-bizierari ertzak kamustean, ez ote zaigu Eguberriren eta Mesiasen mezua bera zozotu eta alferrikako bihurtu? Orain ez dugu hitz latzik; baina, ba al dugu hitzik? Orain ez dugu ikuspegi ilunik; baina, ba al dugu inolako ikuspegirik? Ez dugu ematen minik; baina, ematen ote dugu ezer? Gure suak ez du erretzen; gure suak berotzen ote du?
Norbaitek pentsatu baldin badu, garai batekoetara itzultzea eskatzen ari naizela, badauka deskuido ederra! Gauza bat bakarrik esan nahi nuen: ikuspegiak baikor bihurtzea ondo dagoela, oso ondo. Alderdi askatzaileak azpimarratzea ondo dagoela, oso ondo. Baina, kontuz gero!: gaur ere suak erre egiten du!
(Igandeko ebanjelioa: Mt 24, 37-44)
«... Gutxien uste zutenean, uholdea iritsi zen eta denak eraman zituen». Norbaitek mehatxu bezala, kontzientzia bihurritzeko tresnatzat har ditzake hitz hauek. Esan nahi bagenu bezala, ondo portatu behar dela, «nik esan bezala egin behar direla gauzak», hondamendian galdu nahi ez badugu. «Elizaren betiko mehatxu moralak!», esango dizu batek baino gehiagok. Baina, hemen ez dago mehatxurik. Zorionez aspaldi galdu zuen Elizak kontzientziak behartzeko boterea. Zorionez!
Baina, Jesusen hitz hauek, erne bizitzeko deiak, badute beren larritasuna. Izan ere, zeinu eta ezaugarri asko dauzkagu gainean, geure biziaz eta gizartearenaz eta izadiarenaz ardura gaitezela eskatuz. Axolagabekeria ez dela ezertarako ona. Axolagabekeriak hondamendia ekarri digula eta ekarriko digula. Beraz, erne bizitzeko garaia iritsi ote den!
Zer ezaugarri, esaten duzu? Bakoitzak geure barruan begiratu behar ditugu lehenengoak. Nola bizi naiz? Zer gizatasun-neurri ematen ari naiz? Zer sentidu daukate gauzek eta gertaerek niretzat? Hainbeste jenderi gainera etorri zaion ezinak eta saminak ez al dit erasaten? Gizartearen gaurko egoerak ez al nau kezkatzen? Nolako zirrara edo zartada ematen didate nire ondoan edo gertuan gertatu zaizkidan heriotza edo gaixoaldiek? Barruan zer nolako bakea edo baretasuna bizi dut? Dena berdin al zait?
Barrutik abiatuta, atera zaitez zeure ingurura. Ez al dizu ezer esaten lanik gabe eta, ondorioz, etxerik gabe geratu direnen zori tristeak? Ez al zaitu barrutik ukitzen eta hunkitzen hainbeste jenderen bizi-ezinak? Axolagabe uzten al zaitu munduan zehar ikusten dugun injustizia eta zapalketa ankerrak? Dena berdin al zait?
Begira izadiari ere. Gertatzen ari diren uholde eta hondamendi handiek ez al digute ezer adierazten? Zer egin dugu eta zer ari gara egiten izadia lumatuz eta txikituz? Nik neure erosotasunari eutsi ezkero, dena berdin zait? Ez ote zaigu iritsi erne prantatzeko ordua!
Fedearen argi eta deiagatik ez bada, gizatasun hutsarengatik, galdera batzuk egiten hasi beharko genuke. Ordua etorri da, garaia etorri da.
Fededunontzat garai egokia da Abendu santua erne jarri eta geure bizitzari astinaldi sakona emateko. Penitentzia sakramentua ospatu, Jainkoaren Hitza aditu eta barne-lan ederrean, geure bizitzari berrialdia opa diogu. Geure barrua, gizartea eta izadia bera ematen ari zaizkigun zeinuei adi jarri behar dugu. Barruko belarriak eta begiak ireki behar ditugu, deiak eta mezuak aditzeko. Geure inguruan guztia mezu bihurtu zaigu, nahiz eta guk ez aditu.
Baina, Abenduak behar adina isiltasun eragingo al digu bizitzan, isiltasunearen giro bilduan, mezuen hitz gordea jasotzeko. Eta, batez ere, Jaunak gure fede apalari ematen dizkion mezu askatzaileak jasotzeko. Mehatxu beharrik ez dago, baina orduari erne jartzeko deia larria da. Beraz, adiskide, orduari erne!
Gure cookieak eta hirugarrenenak erabiltzen ditugu helburu analitikoetarako eta publizitate pertsonalizatua erakusteko, zure nabigazio-ohituretan oinarrituta (adibidez, bisitatutako orrialdeak). Cookie guztiak onar ditzakezu "onartu" botoia sakatuz edo horiek konfiguratuz edo haien erabilera ukatuz "konfiguratu" botoia sakatuz. Informazio gehiago lor dezakezu edo, ondoren, doikuntzak aldatu gure Cookien politikan.
