Liturgi lagungarriak

A) APAIZAREN MONIZIOAK

AGURRA ETA SARRERA
Jainko gure Aitaren eta Jesu Krsto gure Jaunaren grazia eta bakea zuekin.

Ongi etorri, senideok. Berriro ere elkarrekin gara. Gure barruko kezka eta ezintasun guztiekin, Jaunarekin topo egiten dugu. Haren hitza entzun nahi dugu, eta haren ogia erdibanatu nahi dugu. Beti ere apaltasun handienaz. Nahiz eta besteak baino hobeak ez izan, badakigu Jainkoak maite gaituela. Eta, horrexegatik, maitasun horren argitara gatoz barkazio-eske, dohain-eske. Berak entzuten eta pozten gaitu.

«Erruki, Jauna, bekataria nahiz eta», horrela esaten diogu Jaunari. Tenplura doan publikanoa bezala, gu ere apaltasun handiz prantatzen gara Jainkoaren aurrean, gutaz erruki daitekeela sinetsiz.

– Jesus Jauna, bekatari garela aitortuz, esaten dizugu: erruki, Jauna.
– Jesus Jauna, errukitan aberatsa zarela jakinik, esaten dizugu: Kristo, erruki.
– Jesus Jauna, gure ahultasuna ezagutzen duzulako, esaten dizugu: erruki, Jauna.


PREFAZIOA
Jainkoaren aurrean apal eta ustetsu jartzen gara. Esker ona dario gure bihotz barkatuari. Kanta dezagun Jainkoaren erruki neurrigabea.

GURE AITA
Pobre garela jakinik, baina Jaunarengan uste izanez, jo dezagun guztion Aitarengana beldurrik gabe.




B) IRAKURGAIEN MONIZIOAK
1) Testamentu Zaharreko jakintsu batek ederki asko agertzen dizkigu Jainkoaren nahiak eta lehentasunak. Gero Ebanjelioan entzungo dugunaren atari bezala oso ongi datozkigun hitzak dira.
2) Paulok Timoteori egindako eskutitzetatik dihardugu aspaldian. Gaur irakurriko dugu azken zatia. Zati honetan Paulok atzera begiratzen du eta bere bizitzaren bilduma bat bezala egiten du, fede ederrean.



HERRI-OTOITZA
Otoitz dagiogun apaltasunez Aita Jainkoari, bera beti prest baitago gure nahiak onez entzuteko. Gogoan izan ditzagun munduko zokoratuak.

•    Eliza osatzen dugun guztion alde: Jesusen Berri Ona adorez eta sakontasunez bizi eta zabal dezagun.

•    Munduko lurralde guztien alde; Siriako herriaren alde; Haitiko kaltetuen alde: herrien arteko harremanak justiziaz eta maitasunez bidera ditzagun, zauriak eta ezinak sendatzeko.

•    Domund egun honetan gogoan izan ditzagun misio-lurrak: Jesusen Berri Ona gizon eta emakume guztiengana iritsi dadin, denek Jainkoaren maitasuna ezgutu dezaten.

•    Baliabiderik gabe, lanik gabe, kartzelan, zapaldutik, gaixorik... sufritzen ari diren guztien alde: Jaunaren esku laguntzailea eta gure solidaritatea gertuan senti ditzaten.

•    Gu guztion alde, gure senide eta adiskideen alde: Jainkoak itxaropen sendoa eta maitasun beroa eman deizagun, Berri Ona bizi eta adierazteko.

Ontasun guztiaren iturri zaren Aita, onar itzazu gure eskariak eta emaguzu beste inork eman ezin duen bakea. Jesu Kristo gure Jaunaren bitartez.



HOMILIA
Oso ezaguna da gaurko ebanjelioak margotzen digun pasadizoa. Pasadizioa ez, parabola. Tenplura otoitz egitera dihoazen bi pertsonen zera hura da. Bat, fariseua, hantxe aurrean, tente, eskerrak ematen, edonorekin konparatzeko eta parekatzeko prest, konparazio guztietatik ongi ateratzen dela badaki-eta nonbait. Bestea, berriz, gizarajoa, hantxe atzean, makur-makur eginda, erruki eske. Inorekin konparatzeko gogo handirik ez, bai baitaki ez litzatekeela oso itxuroso aterako konparazio horretatik.

Parabolaren pertsonaia horiek ondo sailkatuta dauzkagu guk, eta beren jarrerak ere epaituta. Eta esan izan dugu, Jesusi ez zaiola farisear tente hori gustatzen, harroa delako, bere burua goian jartzen duelako, besteari bizkarretik behera begiratzen diolako. Oso puztua dabil, eta horrelakoak ez zaizkigu gustatzen. Ona izango da, zintzoa nahi den adina, baina apalxeago azaldu behar luke. Besteari, berriz, erraz barkatzen diogu bere ezereza, apal prantatzen delako. Eta apal azaltzen denak errukizko begirada irabazita dauka. Beraz, hitz batean esateko, azalpen sozialetik egiten dugu jarrera horien epaia.

Hori horrela ikusi izan da, egia da. Baina zer nahi duzu esatea? Nik ez dut horrela ikusten kontua. Farisearraren jarreraren gaiztotasuna ez dut ikusten bere harrokerian. Gorabehera beste puntu batean jarriko nuke: «ni» gehiegitxo erabiltzen duela aukeran! “«Nik» eskerrak ematen dizkizut, «ni» besteak bezalakoa ez naizelako. «Nik» barau egiten dut. «Nik» ondasunen hamarrenak ordaintzen ditut”. Zergalariak, berriz, «ni» bat bera ere ez du erabiltzen. «Zu» erabiltzen du hasieratik: “Erruki zaitez «zu» bekatari honetaz”. «Ni» horretan ote dagoen, bada, farisearraren okerra! Eta «zu» horretan, bestalde, pobrearen bertutea!

Eta hortxe dago kristau izatearen gakoa. Jainkoaren esku bizi gara, «zu» horren esku, ala geure egintzen esku, «ni» horren esku? Zertan oinarritzen dut nire biziera? Zertan zehazten dut Jainkoarekiko harremana? Haren aurrean zintzo agertu beharraren morroi eta mirabe ote nabil? Ulertu ote dut Jainkoaren aurrean gauza erabakiorra ez dela nik egiten dudana edo egin gabe uzten dudana. Gauza erabakiorra Jainkoaren maitasu-nezko jarrera da. Eta kristaua berehala pasatzen da «zu» miresgarri horren eskuetara.

Lehenengo irakurgaiak ere ederki erakutsi digu Jainkoaren bihotza nolakoa den: Jauna zuzena da pobreari entzunez, behartsuaren garrasia adituz, alargunari eskua luzatuz. Behartsuaren oihura makurtua dago Jainkoaren bihotza. Jaunari dei egten dionak, Jaunaren erantzuna  jasotzen du, maitasunezko erantzuna, duintasuna itzultzen dion erantzun  jasotzailea. Jauna bihotz behartsuen ondoan dago beti, behartsua Jaunaren «zu» horri begira bizi baita.

Ikuspegi honen aurrean, baditugu egin beharreko galderak eta aztertu beharreko jarrerak: Fededun naizelako, edo portaera jakin bat bizitzeko kapaz naizelako, beste zenbaiten gainetik ikusten al dut nire burua? Beste horiek baino hobea ikusten al dut nire bizitza? Puritanismo estuak eta klerikalismo murritzak menpetutako gizamoldeetan oso normala da, oso ohikoa, marmarrari eta salaketa moralari ematea. Gizamolde ireki eta pluraletan, tolerantzia irakasten da jokalege. Baina, hemen ari dugun kontua, tolerantzia baino askoz harutzago doa. Tolerantzia askotxok indiferentzia baitarama berekin. Eta indifentziak ez daki gauzak bereizten.

Kristau ikuspegi eta bizierak, tolerantzia lagun hurkoarekiko maitasun bezala ikusten du. Jainkoak zu zeu epaitu ez zaituenez, besteak epaitzeko gogoa kentzen zaizu. Jainkoak zuri zeuri barkatu dizunez, besteei begirada garbiaz begiratzen ikasten duzu. Jainkoak zurekin bihotz handia izan duenez, besteekin bihotz handiz jokatzen ikasten duzu. Eta jarrera horiek bizitzen saiatzen zaren neurrian, ederki asko ulertuko duzu Tenpluko farisearraren eta publikanoaren ezberdintasuna.

Fedea sakon antzean bizi ez duenak edo horretara bidean ez doanak, dena bere buruaren jirabueltan antolatzen du. Besteak «ni» zoragarri horren orkestra bihurtzen ditu. Eta Jainkoa bera, «nik» lortu nahi ditudanak lortzeko laguntzaile. Jainkoa bera ere nire zerbitzura. Eta oharkabean, dena «ni». Hasteko «ni», bukatzeko «ni», eta tartean «ni». «Ni» gehiegitxo aukeran!

Domund igandea ospatzeak ere, besteei begira jartzen gaitu, munduko pobreenei begira bereziki. Jesusen Berri Ona zabaltzeko grina berritu beharra daukagu, kristau bezala dagokigun misioa hori baita. Geuretik irten eta ireki gaitezen besteengana.

Poztu dezagun gure ezereztasuna Jaunaren dohain maitale honetan.