Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).
liturgi lagungarriak
Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).
HOMILIA
Senideok: Jainkoaren hitza entzuteak gogoeta une honetara ekarri gaitu. Eta geldiune labur batean, hitz honek guretzat daukan mezua jaso behar dugu. Bakoitzak berea, bakoitzak bizi dugun bizi-esperientzia ezberdina izanik. Eta Jainkoaren hitza esperientzia bakoitzari eskaintzen zaion argi izpia da.
Fededunok gogo onez jasotzen dugu Jainkoaren hitza. Hitz horren argiak pozten eta askatzen baitigu eguneroko bizitza. Bizitza askatu, bizitza poztu!... Izan ere giza bizitza oso latza da sarri. Ezbeharrak, ezusteak, sufrimendua, gaixoaldia, lana, lanik eza... eta denok sentitzen dugu askotan ezinaren zama astuna gainean. Eta bizitza nola libratu, nola poztu?
Jeremiasi ere ez zitzaion ba bizitza oso samurra tokatu gizajoari. Jainkoaren profeta izateko deiak erabat aldatu zizkion bizibideak. Dena atzekoz aurrera jarri zion Jainkoak. Profeta izan behar zuen. Hutsa, profeta eginkizuna ondo joan izan balitzaio. Baina, ez. Profeta bezala ere frakasoa izan zuen bere bizigiroa. Adiskideak kontra ditu. Denek profeta isilaraztea bilatzen dute. Izan ere, hitz mingarria eta ezerosoa jarri zion Jainkoak ahoan. Jainkoarekiko zintzotasunak honetaraino ekarri zuen.
Zure bizitzan ere ez al duzu zenbaitetan tankera honetako esperientzia aurkitzen? Ustez ondo ari zara gauzak egiten. Baina zergatik da hain ulerkaitza gure biziera hau? Zergatik gertatzen zaizkigu gertatzen zaizkigunak? Fededun izatearen konpromisoa ere lanbide eta bihaleku bihurtzen zaigu. Honela ordaintzen al ditu Jainkoak fededunen ahaleginak? Eta, egia da, zenbait iluntzetan, eguna amaitzean, zeure lanaren eta entregaren sentiduaz eta zergatiaz galdetzen duzu. Egiten dituzunak eginda, zer irabazten duzu, disgustua eta zenbait begirada oker izan ezik?
Orduan, barrura sartu eta gaurko ebanjelio zatia entzuten duzu. «Ez izan beldurrik». Nahi al duzu berriz esatea? «Ez izan beldurrik, gizona. Ez izan beldurrik, emakumea». Ez diogu ezeri beldurrik izan behar. Kalte egin diezaguketenei ere ez. Okerrenera jota ere, zer kalte egin diezagukete? Zauritu, baztertu, izen ona kutsatu... hil? «Ez izan beldurrik gorputza hiltzen dutenei». Mundu honetan egin diezaguketen kaltea hortxe amaitzen da. Eta mesedez entzun iezazkidazu hurrengo hitz hauek: «Ez al dira txanpon batean saltzen bi txori? Eta haietako bakar bat ere ez da lurrera erortzen, zuen Aitaren baimenik gabe. Zuen buruko ile guztiak ere kontaturik daude. Beraz, ez izan beldurrik; txori guztiak baino gehiago zarete zuek».
Egia da, gure lanik handienetakoa, gure beldurrak ezkutatzea izaten dugula. Umeak aitor dezake beldur dela. Baina, hortik aurrera, nekez. Beldurra sentitzeak lotsatu egiten gaitu. Gaztetan eta heldualdian, ez daukagu beldurrik izateko eskubiderik. Zahartzaroan, beharbada, berriro ere barruko egia nagusietara itzul gaitezke. Denok daukagu beldurra. Denok dauzkagu beldurrak. Bakoitzak bereak. Zeren beldur bizi naiz une honetan? Zergatik gorde gure beldurrak? «Ez izan beldurrik» esaten digu Jesusek bakoitzari.
Hitz horien eta hitz horien araberako bizieraren azpian, maitasun ikusgarri baten segurantzia dago. Sinesten al dugu maitasuna? Sinesten al dugu baduela gure bizitzak arduratzen zaionik? Sinesten al dugu Jainko Aitaren eskuetan bizi garela? Gertaera bat bera erabat ezberdin irakurtzen da, maitasunetik izan edo maitasun ezetik izan. Eta guk maitasunaren irakurketa askatzailea daukagu eskuetan eta bihotzean. San Paulorena kontuan hartu al duzu? «Baten bekatuaz guztiak hil badira, askoz ugariago zabaldu da guztientzat Jainkoaren grazia eta dohaina, gizon bakarrari esker, Jesu Kristori esker, alegia». Jesu Kristoren misterioak eskuratu digu oinarrizko maitasunaren segurantzia.
Hori horrela esanda, onenean ulertuko diozu Jeremiasi honako hau esan duenean: «Nerekin daukat Jauna, gudari indartsu. Ez zaizkit etsaiak gailenduko». Beltz dihoakio bizitza Jeremiasi, baina hala ere badu bere esperantza zertan oinarritua. Badu oinarria. Eta bere profeta eginkizunari sendo eutsiko dio. Beste era batera, Jesusek esan duena: «Gizakien aurrean nire alde ateratzen denak, bere alde izango nau ni ere». Beldurra kendu zaigunez, uste onenaz joan gaitezke gure giza eta fede-eginkizunera, jakinik, maitatu gaituenak eusten digula eskutik.
Agian esango didazu, ez zaiola asko antz ematen eusten diguten ala ez. Baina, ez gara ba baietzean gelditu maitasuna sinesten duzun galdetu dizudanean? Maitasuna sinesteak ez dizkigu sufrimenduak eta zailtasunak kenduko, baina, eta berriro hasierara gatoz, bizia libratu egiten dizu. Bizia askatu eta poztu. Badakit, horrek ez dizkizu adiskideak ugarituko. Horrek ez dizkizu iluntzetako zalantzak ezkutatuko. Baina, bai bakardadean bai zalantzan, oinarri segurua sentituko duzu zeure oinazpian. Maitasun baten gainean eraikia sentituko duzu zure bizitza.
Orain uler dezakezu ederki asko zertarako den igandea. Beldurrik ez izateko. Hastera goazen aste berriari beldurra kentzeko eta maitasunaren oinarria emateko. Igandeko ospaketak maitasunaren segurantzia ematen baitigu. Orain ospatzera goazen otorduak ere maitasunaren segurantzia emango digu. Gure bihotzak bere sakonenetik entzungo du, «ez izan beldurrik». Eta beldurraren kilima sentituko dugu behin baino gehiagotan. Baina, igandeko hitza etorriko zaigu bihotz ertzera esanez, «ez izan beldurrik». Eta ez dugu beldurrik izango.
Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).
HOMILIA
Pazkoan martxan jarri den herria gara. Misio eta eginkizun baterako bidean jarri gaituzte, erromes. Pazkotik bidaliak, Pazko betera bidean goaz, Pazko betea baitugu helmuga. Bakoitza, eta Eliza osoa, bidean goaz. Eukaristiak egia pozgarri hau gogorarazten digu: Jauna gurekin dihoala, benetan tarteko egina. Sarritan bidea utzi eta eseri egiten bagara ere, geure segurantziak maite ditugulako, badakigu jakin biderako segurantzia eta indar bakarra Jauna presente egiten digun ogi bizia dela. Gaur, gorespenez eta gurtzaz ospatzen dugu, Eukaristian egiten zaigun bizi-dohaina.
Eukaristiak, beste ezer baino lehen, Jainkoak gurekin egin duena eta Jainkoak eman diguna oroitarazten digu. Jainkoak bere herri izateko aukeratu gaituela oroitarazten digu. Beregana eramateko gertarazi duen historia bikaina ekartzen digu gogora. Eta, hari horretatik, gure eguneroko ibilbide latza, pertenentzia berri baten historia bihurtzen zaigu, betetasunaren grina edertzaile. «Ez ahaztu, Ejiptoko lurretik, morrontza-etxetik, atera zintuen Jainkoa, zure Jainkoa». Israel herriak atzera begiratu zuenean, bere historia ikusi zuen bere osoan, eta maitasunezko historia iruditu zitzaion, Jainkoak gidatutako historia eder. Basamortuko historia garratza ere, maitasunezko eta askatasunezko historia izan zuen. Han hurbiltasunaren mana jan zuen eta han obedientzia ikasi zuen. Israelek arrazoi asko dauzka historia hori ez ahazteko.
Egia da, bai, kristau-bidea basamortuko bidea dela. Betetasunerako gure bidea oso aldapatsua gertatzen zaigu askotan. Ebanjelioa bizitzea eta Jainkoarekiko menpetasuna bizitzea mingarria zaigu behin baino gehiagotan. Baina Jainkoak beti ematen digu bere maitasunaren mana gozoa, Berpiztuaren harkaitzeko urez indartzen gaitu. Jainkoa lagun dugu gure ibilbidean. Ez goaz inolaz ere bakarrik!
Gure bizitzako une latz eta mingarriak denak banan-banan kontatuak dauzkagu, ezta? Baina, bide batez, Jainkoaren presentziaren ezaugarri den zenbat detaile on eta mesedegarri ahazten dugun! Une latzak denak gogoan, eta onak izan ez bagenitu bezala? Esker gaiztokoak gara horratio! Laguntzeko luzatzen dizuten esku hori, adiskidetasun hori, adoretzen gaituen talde hori, gertuan daukazun familia hori, elkarrekin egiten dugun otoitza... Eta Eukaristia! Eukaristiak atergabe oroitaratzen baitigu Jainkoa bizirik eta gurekin dagoela beti!
Oroigarria izateaz gain, Eukaristia komunioa da, «Gorputz-Odolen elkartasuna». Gaurko Ebanjelioaren hizkera indartsua da, hizkera gordina. Ezkontza-hizkera da. Pertenentzi hizkera. Eukaristiak betirako konprometitzen baitu, eta oso-osorik konprometitzen du. Maitasuna, bere barnean, betirakoa da eta osoa da. Jainkoaren maitasuna betirako da eta osoa da. Horregatik Ebanjelioak «gorputza jateaz eta odola edateaz» hitz egiten digu. «Zuek niregan eta ni zuengan» bizitzeaz hitz egiten digu. «Betiko bizitzaz» eta «betirako bizitzeaz» hitz egiten du. Eukaristia ospatzen dugun bakoitzean, maitasunak markatzen gaitu eta Jaunarenak garela adierazten dugu.
Galde diezaiogun geure buruari: Norena naiz? Nori zor natzaio? Jesu Kristo ote da egiaz oinarritzen nauena? Eukaristia ospatu eta Jauna hartzen dudan bakoitzean, ohartzen al naiz zer esan nahi duen egintza horrek? Eukaristia ospatzeak nire bizitza osoa konprometitzen al dit?
Alde batetik, beraz, Eukaristia oroigarria da eta Jainkoaren presentzia gure bidean; Eukaristia, beste aldetik, elkartasun-konpromisoa da. Eta horrek ondorio handi bat sortzen dio gure bizitzari: ogi beretik jaten dugunok, gorputz bat bera osatzen dugu. Ez gara ari lege baten gora-beheran. Jesu Kristo komunioan hartzen duenak bat egiten du harekin. Maitasun bat berak lotzen du. Eta elkartasun hori esker onezko kantu bihurtzen da. Izan ere, ba al da Eukaristia ospatzeko modu hoberik, elkar maitatuz eta gorputz bat osatuz ospatzea baino? Jainkoari eskerrik asko esateko modu hoberik ba ote dago, elkar maitatzea baino? Elkartasunaz hitz egitean, ezin ahaztu gure artzainekiko elkartasuna ere. Egun hauetan halako eraso beltza jasaten ari diren gure Gotzainek beren ondoan izango gaituzte. Beraiek ardion alde gin duten lanak jasoko du ardion esker ona eta laguntza ere. Ez ditugu manipulazioaren atzaparretan bakarrik eta baesik gabe utrziko. Maite ditugu.
Gaur, Eukaristiako ogi-ardoak luze begiratu behar genituzke. Eta Eukaristiako ogi-ardoak begiratzean, batak besteari ere luze begiratu behar genioke. Nekez uler daiteke, aldarera maitasunez begiratzea, elkarri maitasunez begiratzen ez baldin badakigu. Ezin dakioke aldareko ogi maitagarriari gozotasunez begiratu, ondoan dauzkagunei gozotasunez begiratzen ez badakigu. Ezin baitezakegu Gorpuzti eguna prozesio bikainak egin eta kantu ederrak jalkitzeko egun bihurtu, gure inguruan hainbeste behar eta samin negargarri inolako kezkarik gabe ikusten dugun bitartean. Hori ez da legezkoa, igandero Eukaristia ospatzen duenarentzat. Jauna prozesioan eramatea ondo dago, gure herrietako kaleetarako justizia eta berdintasun eta elkartasun gehiago eskatzekotan. Bestela, itxura hutsean geratuko litzaiguke gure ekintza.
Eukaristia konpromisoa da Jainkoarentzat: beti gure artean egoteko konpromisoa! Konpromisoa da guretzat ere: Jainkoarenak izan behar dugu eta lagun hurkoarenak! Ospakizun hau izan dadila benetako esker on, bere biziaz biziarazten gaituen Jainkoarentzat esker-kantu. «Eujaristós»! Eskerrik asko, Jauna!
Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).
HOMILIA
Adiskideok: Pazkoaren betetasuna ospatzen ari gara Espirituaren ekintza askatzailean. Berrogeita hamar egunen buruan esan dezakegu Misterioaren edertasun betea eman zaigula. Esan dezakegu Jainkoak bete-betean maitatu gaituela. Esan dezakegu dena berria dela Espirituaren begirada berrian. Eta pozik ari gara ospakizunean. Pozik gaude.
Espiritua, esaten dugu. Espirituak ez dauka «aurpegirik», baina berak ematen die aurpegia errealitate guztiei. Espirituak «aurpegia» ipintzen dio Jainko Aitari, lehen maitasunaren aurpegia, errukizko eta harrera onezko aurpegia, «mundua hainbat maite izan duen» aurpegia. Espirituak Jainkoaren esperientzia itsasten digu bihotzetan. Gaur, zorionez, Jainkoa ezagutzen dugu.
Espirituak ematen dio «aurpegia» Jesus berpiztuari. Espirituak sumarazten digu Jesusen jarduera askatzailea. Espirituak itsasten digu bihotzean «Zoriontasunen» ibilbidea. Espirituak ematen digu Jesusen maitasuna, pobreak askatzeko, baztertuak jasotzeko, tristeak pozteko, gaixoak sendatzeko, bakarrik daudenak maitatzeko. Espirituak egiten gaitu Jesusen segizioan leial. Espirituaren eraginak Jesusen proiektua mamitzera garamatza.
Espirituak ez baitauka «aurpegirik», sinboloaren erabilpena ugaltzen da gaurko irakurgaietan. Mihiak, sua, hizkuntzak, ulermen berria. Dohainen ugaritasuna, aniztasunean batasuna, batasunean aniztasuna, gorputz bat atal asko, ekintza asko guztien on bakarra, izaera asko Espiritu bakarra. Sinbolo hauetako bakoitzak Espirituaren alderdi bat argitzen digu. Irudiek bilatzen dutena ez da Espiritua zer den adieraztea, Espirituak zer egiten duen eta nola jokatzen duen adieraztea baino.
Sinbologiak, ordea, dena azal hutsean bil dezake. Hori da arriskua. Azal hutsean ez geratzeko, behar dena «esperientzia» da, Espirituaren eragina barnean bizitzea. Esperientzia hori ezin daiteke beste ezerekin ordezkatu. Espirituaren eragina barruan bizi ez duenak, ez du sinetsiko Espiritua badenik eta ezer egiten duenik.
Nolanahi ere, eta esperientzia pertsonalaren beharraz jabeturik, gaurko festaburuak misioaz hitz egiten du batik bat. Pazko eguneko mezu berak mundura bidaltzen gaitu ikasle guztiok. Bakea eman eta gure kokalekua mundua dela adierazten digu. «Aitak ni bidali nauen bezala, hala bidaltzen zaituztet zuek». Eta bidaltze hori Espirituaren dohainetan gertatzen da: «Hartzazue Espiritu Santua».
Misioa, jakin bai baitakigu gure bizia dagoeneko ez dela gurea. Gure bizia Jainkoaren eskuetan utzi dugu eta gizaki bakoitzaren bidera ateratzen gara, ez hari ezer ezartzeko, baizik Jainkoaren egintzari lekua egiteko. Misioa, Ebanjelioak barrutik erre egiten gaituelako; baina ez da dena erretzeko sua, zerbitzurako grina baizik. Misioa, eguneroko eginkizun txikienak Aitarekiko menpetasun libre bihurtuz. Ez daukagu gauza handiak egin beharrik, ezta gauzak espiritualizatu beharrik ere. Baizik, kontua da egiten dugun txikienari sakontasuna eta kalitatea ematea. Misioa, maitasuna geldiarazi ezin den indarra delako eta mundua aldatzera garamatzan indarra delako. Misioa, nahiz lana egin nahiz otoitz egin; inportantea ez baita zer egiten den, baizik Espirituaren eskuetan bizitzea.
Gauza handiak, benetan! Baina desioaren hego hutsaletan amets egin gabe. Eta gure bizitza txikiaren araberako asperduran lo hartu gabe. Kontua da «misioan bizitzea». Gure bizitza osoa, errealismoz, misio bihurtzea. Espirituaren eskuetan gaudela sinestea.
Gaur burutzen dugu Pazkoa. Zer aldatu da gure bizitzan Garizuman sartu ginenetik eta hona iritsi garen bitartean? Pazko-ospakizunak izan ahal du presentziarik gure bizitzan? Utzi dezagun Espirituaren eraginaren eskuetan gure guztia.
Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).
HOMILIA
Pazkoaldia amaiturik, urtean zeharreko igandeetara itzultzen gara. Eta gaur, bien tartean, Hirutasun guztiz Santuaren festaburua ospatzen dugu. Eta ongi dago bien tartean, zeren, alde batetik, Pazko-misterioko Jainkoa nor den jartzen baitzaigu begien aurrean, eta, bestetik, eguneroko bizitza arruntaren bizi-iturria den Jainkoa ematen baitzaigu.
Gaur ez da oso ohiko gauza Jainkoaz aritzea. Gaurko gure gizarteari ere ez zaio oso atsegin eta arrunta gertatzen Jainkoa. Oso goiko ikusten da, oso urrutiko, auskalo non omen dagoen Zerbait ahalguztidun eta interes gabea. 'Misterioa da Jainkoa' esan dugu, eta patxada ederrean gelditu gara. Misterio hitzak esan nahi balu bezala, ulertezina, ezagutezina eta alferrikakoa dugula Jainkoaren misterioa.
Gaurko irakurgiek gauza asko esan digute, baina bat behintzat ezin dezaket jaso gabe utzi. Jainkoa gertuan daukagu, hurbil. Jainkoa maitagarria da, maitasuna da. Jainkoa MAITASUNA DA! Beste guztiak, ahalguztidun izatea, dena jakitea, dena ikustea... horiek denak MAITASUNAREN zerbitzuan ageri zaizkigu Jainkoarengan.
Hori horrela dela sinestea kostatzen bazaizu ez daukazu liturgi urtea begiratu besterik, eta ez daukazu oso begirada sakona ematen ibili beharrik. Ospatu berria dugun Jesu Kristoren heriotze-piztuerak ez ote dira maitasun ikusgarri baten ospaketa izan! Jesukristok egin digun Mendekosteko Espiritu-festa zer da, biziera berriaren aukera ez bada! Bai, fededun adiskidea, MAITASUN neurtezinekoaren aurrean eta barnean gaude.
Jainkoa ez dagoela ezagutzerik?! Esaiozu hori Israel herriari eta ikusiko duzu! Bere herri-bizitzan, bere askatasun-martxan, hain gertuan, hain 'tartean' sentitu zuen! Israel herriak ongi zekien, beste herrietatik bereizten zuena horixe zela: beste inork baino gertuago zeukala Jainkoa! "Jauna, zure begietan ederra aurkitu baldin badut, ibil zaitez gure artean... eta har gaitzazu zeuretzat". Gaurko festa hau zer den esan behar banu, nik, Jainkoaren gertutasunaren festa dela esango nuke.
Jainkoa misterioa dela?! Bai, noski! Maitasun oro misterio baldin bada, zerbait ezaugarria, zerbait gordea, zerbait ulergarria, zerbait barnekoa, maitasun oro misterio baldin bada, diot, Jainkoa are eta misterioago da, are eta maitasunagoa delako. Baina, adizu, ez da misterio urruti dagoelako, hain gertu dagoelako baizik. Hain bestelako izanik, hain geure egin zaigulako! Hain haundi izanik, hain txiki bihurtu delako! Hain ahalmentsu izan eta hain ezerez egin delako! Benetan Misterioa, misteriorik baldin bada! Baina Misterio maitagarria, barnekoa, gozoa!
Begira, bestela: zer erlijiori burura ote zekiokeen Jainkoari "AITA" deitzea! Kosta behar zaizu bilatzea! Jesu Kristoren salbamen-jardunean, Jainkoa Aita agertu eta ezagutzera eman zaigu, Aita! Eta zein ederra den bihotz-barnetik Espirituari entzutea, suabe esaten dizula: Jainkoa Aita duzu! Eta bizitzara eta lanera eta gizartera eta... joaten zara eta ez zoaz eskutik utzia, ez zoaz barne-hutsik, ez zoaz nolanahi. Barnean inork ez bezala maitatu zaituen Jainkoa daramazu! Eta gauzak zuzen edo oker atera daitezke, osasuna edo gaixoaldia letorke, ezbeharrren bat gerta daiteke... Jainkoa beti gertuan sentitzen du fededunak: beti goiko, baina beti azpitik dena pozten! Beti ahalguztidun, baina beti gure bizipozaren zerbitzari! Beti Jainko eta beti Aitan eta Ama!
Entzule, hauetaz jarduteak halako zera bat uzten du barnean: geure buruaren gainetik dauden gauzetaz ari ote garen edo... Gehiegizkoa den zerbaitetaz ari bagina bezala edo... Eta halaxe da!
A, baina kontuz! Honek guztiak zeure barnera begira jartzen bazaitu, ongi dago. Baina, barrura bezala jarri behar zaitu kanpora begira! Jainkoaren maitasun neurrigabea ez da gure barne-gozamenerako soilik, munduaren salbamenerako baizik. Egia da, Jainkoaren misterioa zabaltzeko eman zaigu, hots egiteko, banatzeko. Eukaristiako ogia zatitu eta banatzen dugun bezala, ilusio beraz Jainkoaren misterioa banatu. Eta, esanak esan, Jainkoaren gose handia darama gizon-emakumeak barnean.
Noski, fededunok aurrena Jainkoa behar bezala ezagutu behar dugu! Jainkoaren ezaguera sakona behar dugu. Ez da aski Jainkoari buruz txikitako errezelo kolore gabeko batzuk edukitzea. Nola izango da ba nahikoa! Jainkoaren ezaguera landu egin behar dugu. Ikasi, irakurri, otoitz egin, bizi! Bestela jainko arbuiagarri eta interesgabea aurkeztuko dugu berriro ere. Munduak Jainkoa behar du, baina egiazko Jainkoa behar du!
Eta gero Jainko hori erakutsi, azaldu. Gure edertasuna eta gure askatasuna eta gure giza-zaletasuna eta gure lanerako adorea eta... nondik sortzen zaizkigun erakutsi! Esan nor den gure Jainkoa! Jainkoa maitasuna baldin bada, maitasunez erakuts dezakegu Jainkoa, ez bestela.
Goazen, fededun, Eukaristia ospatzera! Goazen Jainkoa gehien ezagutzen den tokira! Jainkoa emana! Jainkoa jangarri, horrela esan badezaket! Jainkoa barnera sartzen! Ederra benetan! Horixe da gure Jainkoa, Jainko maitale eta maitagarria! Bihotzetik Aintza Aitari! Aintza Semeari! Aintza Espiritu Santuari!
Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).
HOMILIA
Hona, fededun alai, Pazkoaren gailurra erakusten duen festaburu mardula. Jesus heriotzetik berpiztu eta Aitarengana igo da. Eta Piztueraren poza sentitu eta ospatu genuenok, poz bera sentitzen eta ospatzen dugu gaur. Gure fedeak, nolabait esateko, bapo egiten du Pazkoaren mahai oparotik atergabe janda. Ederra izan da Pazkoa, eta ederra Pazkoa bere edertasun betean azaltzen digun gaurko ospaketa. Ederra!
Horrelako festak gozatu eta kantatzeko izan ohi dira, argitasun luzeak emateko baino, eta horregatik utz iezadazu labur-labur bi edo hiru gauzatxo azpimarratzen zure poza sustatu eta areagotu asmoz.
Gaurko festaburuak misioa nabarmentzen du. Ikasleak bidaliak dira. Nagusi eta indartsu entzuten da Jesusen hitza: «Zoazte, eta egin ikasleak mundu guztian». Hori da Elizari eman zaion egitekoa. Mundura joan eta han Pazko-poza biziz, Berri Ona hots egin. Ez egia batzuk irakatsi, ez. Berri Ona hots egin, bizitzeko modu eta maila berriaren notizia eman. Bizitzeko beste arrazoia azaldu. Bizitzaren beste alderdi beti ederragoa ezagutzera eman. Hori dugu Berri Onaren enkargu bikain bezain larria.
Eliz elkarteak ezin du sekula santan bere misio-eginkizuna ahaztu. Baina, misioa ezingo du inolaz bete, baldin eta bere barnean Pazkoaren esperientzia bizi ez badu. Nola Bizi esperientzia hori? Barruko bizikizun pertsonala eta kanporako misioa fedearen orekan bizi behar dira. «Bataia itzazue eta erakutsi nik agindutakoa betetzen». Sinesmenean bataiatu! Ez dago beste biderik. Eta sinesmenari misio-grina ez ito! Alegia, ez eduki sinesmena hesi estu batzuen mugetan lotua. Sinesmenari irteten utzi. «Zertan zaudete hor, zerura begira?». Sinesmenak barrura ez, kanpora hazi behar du. Baina, noski, barrura hazten ez bada, ez da kanpora ere haziko. Bai, baina, kanpora irteteko mina falta baldin bazaio, ez da barrura ere haziko.
Sinestea, oraintxe hasi behar dugun lana dugu. Eta, aurrena, gaur bertan, sinesteak poza eskatzen digu. Festa egiteko kapazitatea eskatzen zaio bere burua azaldu nahi duen fedeari. Pozteko eta kantatzeko argitasuna!
Baina, pentsatzen ariko zara agian, gaurko munduan zaila dela hori guztia! Nik zer esatea nahi duzu? Entzun itzazu Ebanjelioko hitzak, onenean argigarri izan ditzakezu eta: «Ni zuekin izango nauzue munduaren azken egunera arte». Hori Jesusek esandakoa da. Eta atsedena sortzeko hitzak dira, zalantzarik gabe.
Goazen, fededun, Eukaristia ospatzera. Goazen festa egitera. Igokundea ulertu nahi baduzu, begira iezaiozu Eukaristia honetan Gorputz-Odol eginik ematen zaigunari. Eta begira iezaiezu zeure fedelagun dituzun fededun alaiei. Jauna gurekin eta guregan dago. Poztu gaitezen!
Gure cookieak eta hirugarrenenak erabiltzen ditugu helburu analitikoetarako eta publizitate pertsonalizatua erakusteko, zure nabigazio-ohituretan oinarrituta (adibidez, bisitatutako orrialdeak). Cookie guztiak onar ditzakezu "onartu" botoia sakatuz edo horiek konfiguratuz edo haien erabilera ukatuz "konfiguratu" botoia sakatuz. Informazio gehiago lor dezakezu edo, ondoren, doikuntzak aldatu gure Cookien politikan.
