liturgi lagungarriak

hgdgfhdh

Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).

 

HOMILIA

Azken bi igandeetan irakurri ditugun parabolen jarraikoak dira gaurko hauek ere. Eta parabola eta kontakizun hauen helburua bakarra da: Jesusek ekarri digun Erreinuaren azalpena egitea. Nola jokatzen du Jainkoaren Erreinuak mundu honetan? Ari al da Jainkoa ezer egiten? Non antzematen zaio Jainkoaren Erreinuaren presentziari? Galdera horien erantzun ziren aurreko igandeetako parabolak, eta galdera beren erantzun gaurkoak ere. Jainkoaren Erreinua kontrola ezina da giza neurriz; baina, horrek ez du esan nahi Jainkoaren ekintza ez denik sumatzen mundu honetan.

Legamiaren dinamikaz, barrutik kanpora; mostaza haziaren antzera, txikitik handira; Jainkoak arrapaladan botatzen duen haziaren antzera… Horrela jokatzen du Jainkoak gure barruan eta gizartean. Baina, hori bai, jokatu jokatzen du. Ez guk nahi izango genukeen bezala; baina beti egiten du bere lana. Jainkoaren Erreinua ari da mundu hau sakon-sakonetik aldatzen eta berritzen. Ekintza txikia da, geure neurriz begiratzen badiogu, hori horrela da.

Baina, eta hau da gaurko parabolen esanahia, Jainkoaren Erreinu hori deskubritzen dugunean, kitto!: beste guztiak ez du ezer askorik balio. Edo beste era batera esanda: beste guztia, aurkitu duzun harribitxiaren zerbitzura jartzen da. Hain da baliozkoa, hain da estimagarria, beste guztia hori erosteagatik saltzea merezi du. Jainkoarekin topo egiten denean, beste guztia erabat relatibizatua geratzen da.

Horrek zer esan nahi digu? Jainkoa ez dela mila gauzaren artean beste gauza bat. Jainkoak ez duela izan nahi balioen artean balio inportantea. Jainkoak ez duela gure bihotzean mila maitasunen artean maitasun pixka bat nahi. Jainkoa horretan erabatekoa da: dena eskatzen du. Jainkoak bizitzaren erdigune eta ardatz bihurtu nahi du. Jainkoak izan nahi du, hainbeste otoitzetan esaten dugun hori: bihotzeko «Jaun eta errege».

Baina, noski, hori ez da aginduz eta ohituraz edo hala behar duelako egiten. Benetako deskubrimendu bat behar da. Uste gabeko topaketa bat eskatzen du horrek. Espero ez den edo espero zenaren gainetik dagoen aurkikuntza ikusgarri bat dago oinarrian. Ez da nor bakoitzaren borondatez lortzen den zerbait. Ez da giza ahaleginez irabazten den ezer. Ez da portaera jakin baten ondorio. Ez da  gure maitasunaren trukekoa.  Espero ez zen, uste gabeko, aurkikuntza ikusgarria dela esan dugu eta halaxe da.

Jakina!, gaurko gizartean ez daukagu erraza Jainkoaren balioetara tolestatzea. Ez daukagu erraza, Jainkoa gure biziko baliotzat hartzea. Hainbeste balio eta gauza eskaintzen zaigu! Gizartean zenbait paradigma erabakia eta finkatua dago: dirua, lanpostu ona, irudia, txaloa, aitorpena, osasuna, gorputza zaintzea. Eta ez da harritzekoa balio horien morrontzan erortzea. Ez dugu esan nahi horrekin, baliozkoak ez direnik; baina ezin daitezke bihotzaren balio ardatzekotzat har. Eliza eta fedea ez daude horien kontra. Esan nahi duguna zera da: horiek baino gehiago den zerbait edo Norbait behar duela gure giza bihotzak! Eta askotan beste balio horien artean erabat galtzen dugula bizi-balio nagusia!

Eta beste horien bila grinatan ibilita, zer irabazten dugu?  Zoriona bai? Bizipoza bai? Bizi-sentidua bai? Gure bizitzak, behar duen ardatza bilatzen al du horiekin guztiekin? Hori da kontua: barrua hutsik uzten digutela bigarren mailako balio horiek. Ez balio ez direlako, baizik beste balio nagusia falta denean ezerk ez gaituelako asetzen. Azkenean, ez da balioen gorabeheran eztabaidan hasteko kontua. Apustua argi eta garbi dago zein den: zerk egiten gaitu barrutik libre eta zorioneko? Gure bizitzaren barruko izan-grinak zerk asetzen ditu? Gure barruko bokazio nagusia bere onean sentitzen al dugu? Beste guztia alfer-hitzetan ibiltzea da! Zorionaren apustua dago gure bizitzaren erronka nagusitzat!

Norbaitek pentsa lezake, Jainkoa bilatuz mundu honetako balioak galdu egiten direla. Badauka deskuido ederra! Jainkoarekin ez da ezer galtzen. Gauzak eta balioak beren lekuan jartzen dira. Bizitza zentratu egiten da. Gure bizitzak ardatza hartzen du. Eta, alde horretatik, bizitza bateratu egiten da. Eta dena bere benetako balioan ikusten da. Lehenengo irakurgaiko Salomon gazteari begiratu besterik ez daukagu: bizitza ongi bideratzeko jakinduria eskatzen du. Eta horrekin bizitzako gauza inportanteak bideratzen dira.

Jainkoa, gure bihotzarentzako altxorra, aurkitzen denean, orduan konturatzen zara dena aldatu eta bere onera etorri zaizula. Guztia on eta bedeinkazio bihurtzen zaizu, San Paulok esan digun bezala: «Dena onerako da Jainkoa maite dutenentzat». Ikusten duzu zeure barruko bokazioa betetzen zaizula. Ikusten duzu zeure barrua bere onera datorkizula. Ikusten duzu dena saltzea merezi duen zerbait gertatu zaizula.

Detaile bat aipatu nahi dut: ebanjelioko  gizakiak ez du dena saltzen bila hasteko; altxorra aurkituta gero saltzen du dena. Irabazi segurura jokatzen du. Baina hori bai, dena saldu egin behar da. Baina gutxia saldu, dena izanik ere, dena aurkitzeko, altxorra jasotzeko. Horrela esanda hitz-jokoan gabiltzala ematen du; baina ez dago honetan hitz-jokorik. Gertatu zaionak badaki. Maitasun uste gabeko bat aurkitzea da. Eta hori gertatzen zaizunean, badakizu; eta gertatzen ez bazaizu, dena hutsa iruditzen zaizu. Besterik ez dago.

Gauza bat opa dizut, entzule adiskide: gerta dakizula! Jainkoak aurki zaitzala zeure bizibidean eta senti dezazula Jainkoak barru-barrutik betetzen zaituela. Eukaristia hau ere horretarako da, altxorra aurkitzeko!

Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).

 

HOMILIA
Senideok: Jainkoaren Erreinua aurrera doa. Fedeak ez du horren zalantzarik. Askotan Jainkoaren Erreinuaren norabideak eta jokamoldeak guk uste ez bezalakoak baldin badira ere, Jainkoaren Erreinua aurrera doa. Hauxe dugu gure poza eta gure esperantza. Eta, seguru asko, hauxe dugu gure fedeak daukan arazorik eta argitu-beharrik nabarmenena ere. Alegia, Jainkoaren Erreinua aurrera ote doa? Jokatzen ari ote da? Zergatik ez da ikusten? Zergatik ez zaio argi eta garbi antz ematen? Zergatik ez ditu Jainkoak zehatz-mehatz erabakitzen mugak: honaino Erreinua da, hemendik aurrera ez da Erreinua? Zergatik ikusten ditugu gauzak hain nahasiak eta hain ulergaitzak?

Jainkoak ez du, ordea, guk daukagun presa eta argitu-beharrik. Jainkoak pazientziaz eta eramanpen handiz jokatzen du. Jainkoak denbora ematen dio Erreinuari. Jakinduriaren liburuak esan digun bezala, «Zuk begirapen handiz erabiltzen gaituzu». Jainkoa barkatzailea da, eta guztien ardura du. Eta ez ditu gauzak berehala batean, abantada batean, erabakitzen eta epaitzen. Bere bihotz errukiorrak ikuspegi zabala ematen dio. Eta bere ahalmen handia, bere eramanpen horretan azaltzen du.

Benetan ikasgai ederra aurrean daukaguna: esparruak eta mailak erabat argituak eta sailkatuak eduki nahia, ez da ona eta onartzekoa. Jainkoaren Erreinuko soroan denentzako tokia dago. Eta epaia, galbahetze-lana, azkenean Jaunak berak egingo du. Beraz, azken epaia iritsi bitartean, bihotz handikoak izaten ikasi beharko dugu. Gure ustez gaizki eta oker jokatzen dutenekin ere bihotz handikoak izan behar dugu. «Gizon edo emakume zuzenak bihotz oneko izan behar du» esan digu lehenengo irakurgaiak. Eta ikasi behar dugun bigarren gauza zera da: besteek ere badutela guri erakustekorik. Besteengana bihotz zabalez hurbildu behar dugula, gaiztoaren eta zintzoaren arteko mugak garbiegi finkatu gabe.

Beste arrisku bat ere gainditu behar dugula uste dut; Erreinua portaera eta alor jakin batzuri lotzeko arriskua. Alegia, Jainkoaren Erreinuak nonahi eta noiznahi jokatzeko eskubiderik ez balu bezala. Erreinua esparru jakin batzuri lotzeko tentazioa da. Hau honelakoa da eta horrek ez dauka Erreinurik. Hura halakoa da eta hark Erreinua dauka. Jainkoa eta Erreinua libreak direla ez genuke ahaztu beharko. Eta askatasun hori errespetatu egin beharko genuke. Inork errespetatzekotan, guk. Bestela, eta galdera hutsa da, hazi ona izan ustez gabiltzanok ezin ote gintezke iraka bihurtu, hazi txarra? Erne badaezpada ere!

Erreinua, Erreinua,... esan bai, baina non ikusten da Erreinua? Non dago? Zertan antz ematen zaio? Ba al du indarrik eta eraginik? Eta hemen ere bada baztertu beharreko beste arrisku nabarmena: Erreinua eta indarra uztarri berean lotu nahia. Erreinuak gure ahalmen-eskemen arabera funtzionatu behar balu bezala. Jainkoaren Erreinua izaki, ahalmenez eta eragintasunez azaldu behar balu bezala. Tentaldi oso usua da. Baina, mostaza haziaren parabola hortxe daukagu. Hazi txikia da Erreinua. Txikiena. Ez da handikeriaz eta ahalmenez azaltzen den horietakoa. Txikian eta ahulean ematen ditu Erreinuaren haziak bere fruitu onenak. Txikia izanda ere, ordea, horrek ez du esan nahi hutsa denik. Ez. Giza bizitza osoaren habi izateko tokia du mostaza-hazitik sortzen den zuhaitzak. Erreinua gure gizatasunaren habi! Ederra! Kabi horretan har dezakezu zure fede-bizitzan atseden.  Fede-bizitzan eta giza bizitzan! Atseden estimagarria!

Beste ikasgai bat ere azpimarratu nahi dizut, gehiegi irizten ez badiozu, entzule adiskide. Legamiaren edo orantzaren ikasgai bikaina. Jainkoaren erreinua barrutik kanpora gertatzen da, ez kanpotik barrura. Ore-barnean sartu eta orea altxatzen du. Horrela jokatzen du Jainkoak, eta horrela jokatu behar dugu guk ere. Zergatik ote da, beti kanpotik espero ditugula aldaketa handiak? Erabaki handietatik, agintariengandik... Ez, ez. Barrutik. Legamiaren antzera. Zure eguneroko zerbitzu txiki hori. Inork eskertzen eta ikusten ez dizun laguntzatxo hori, zure eguneroko borondate  saiatu hori... Ore handia altxatzeko ez da legami asko behar. Baina, hori bai noski, legamiak legami izan behar du. Zergatik ez duzu pentsatzen Jainkoak ere legami puxka bat bezala bidali zaituela zure munduaren ore handi horretara. Jainkoaren erregetza aitortzen eta onartzen ez duen ore handi horretan, gure gizartean, zergatik ez sinestu legamiaren indar berritzaile horretan? Zergatik ez? Ez ezazu ahaztu legamia Jainkoaren Erreinua dela!

Bai, Erreinua ari da bere ezkutuko lana burutzen. Eta izadi osoa antsika eta grinaz dago Jainkoaren Erreinua noiz ezarriko era betean. Espirituaren egarriak eraginda aurrera egiten dugu gure lan apal eta zerbitzarian. Badakigu zertan ari garen. Ez dugu etsiko, Jainkoaren eraginak baikaramatza aurrera. Pazientziaz, bihotz handiaz, txikiaren indarra sumatuz eta, batez ere, eguneroko lan gordea burutuz, Jainkoaren erregetza ederra zabalduko dugu. Eta, azkenean, mundu hau, gure gizarte maite hau, Jainkoaren erregetzara errendituko da. Jainkoaren erregetza, askatasuna eta gizatasuna baita. Edertasunaren betea baita.

Goazen, giro honetan Eukaristia ospatzera. Jainkoaren Erreinua hortxe datorkigu. Ogi pusketa baten txikian Erreinu berritzailea. Ardo pixka batean, legamiaren eragintasuna. Ospa dezagun pozik Erreinuaren festa! Erreinua aurrera doa eta!

Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).

 

HOMILIA

 

Senideok: horrela da Jesus, eta horrela ikusten ditu Jesusek Ebanjelioaren bideak. Jesusek adierazten duen Aitaren presentzia, presentzia arduratsua da, jende xumeaz kezkatzen den presentzia. Jesus ez dabil handikerietan, nabarmenkerietan. Ez. Bere eginkizuna eta misioa, jende xume eta txikiaren ondoan bizi ditu, haiei gertatzen zaien guztia bere arazotzat hartuz.

 

Jesusek bere Berri Ona hots egiten duenean, Israelgo agintari eta gizon erlijiosoek ez diote onartzen bere mezua. Jesusek mundua ikusteko daukan modu hori ez diote onartzen. Beste era bateko erreinua espero baitzuten. Handiagoa, indartsuagoa, eraginkorragoa. Ez zuten ulertzen eta ez zuten onartzen Jesusek adierazten zuen Erreinua.

 

Jende xumeak, bai, ordea! Jesusek esaten die Jainkoak gizon-emakumeak askatu nahi dituela, gaitzetik eta gizakiari kaltegarri zaion guztitik libre egin nahi dituela. Eta hori adierazteko gaixoak sendatzen ditu. Esaten die legearen ibilbide nahasi eta ulertezinak ez direla Jainkoaren askatasuna jasotzeko derrigorrezko bide. Legeak jende xumea nekaturik eta ezinean uzten zuen, arnasarik gabe itota. Jesusek beste era bateko uztarria eskaintzen die: ez da lege-sorta bat, giza-kapritxora eratutako lege-sorta bat. Esijentzia eta eskakizun handikoa den arren, erantzunkizun-sortzailea den arren, uztarria alegia, sentiduz eta bizipozez beteriko uztarria da. Maitasunak giza-bihotzean sortzen duen uztarria. Giza-bizitzari izanbide berriak eskaintzen dizkion uztarria.

 

Horregatik bedeinkatzen du Jesusek bere Aita. Bera ere bere Aitarekin xumetasun eta izaera libre honetan bizi da. Aita-Semeen harreman gozoan. Jesus horrela bizi da, eta horrela ikusten ditu Erreinuko bideak. Horrela ikusten du Aitaren bihotza. Izan ere, azken batean, Jesusen jokabide honek Aitaren bihotza eta izaera agertzen baitizkigu. Aita horrelakoa da. Beste nahasketa guztiak geuk sortu eta asmatu ditugu. Auskalo zergatik!

 

Horregatik lehenengo irakurgaiari sortzen zaion esklamazioa: "Poztu zaitez, Siongo alaba! Hor datorkizu zure erregea, zintzo eta garaile; apal. Honek hots egingo die bakea atzerriei". Erreinua bide hauetatik gertatzen da. Erregea apala da, indartsua den arren. Bihotzera mintzatzen da Erreinua. Ez da armaz eta indarrez ezartzen denetakoa. Maitasunaren mezu askatzailea daukagu begibistan, fededun adiskide! Erramu-eguneko errege apal hura ez datorkizu burura? Honelakoa da Erreinuaren estiloa. Gure pozerako, honelakoa da estiloa!

 

Hemendik ederki ulertzen da San Paulok bigarren irakurgaian esan diguna ere. Jesusen uztarria onartzeak, Aitaren Erreinua jasotzeak, gizon edo emakumea barrutik aldatzen eta berritzen du. Jainkoaren Espiritua edukitzea, Jesus berarekin batera Aitaren seme-alaba izatea da. Eta Espiritua bihurtu zaigu lege. Askatasun-lege eder horrek ez gaitu eramaten arinkeriara, edozein modutan bizitzera. Eta puntu hau, inoiz baino garrantzitsuagoa ikusten dut gaur. Legearen pisu astunetik askatu ginen, baina ez erantzukizuna galtzeko. Edo, zer?: beldurrak erantzukizun gehiago sortu behar al du, maitasunak baino? Ez, noski. Fededunok, maitatuak izan garen fededunok, ondo dakigu, benetako erantzukizuna, hainbesteraino maitatuak izatetik datorkigula. Espirituaren arabera bizitzea dugu askatasun. Maitasuna dugu askatasun. 

 

Ederra, ez da?! Ederra eta geure barnean behin baino gehiagotan errepikatu behar genukeen hitza, hau! Gaurko mundua zaila da, gogorra askotan. Kostosoa fededun izan eta jokatzea! Hainbeste nahasketa eta konplikazio! Alde batetik, erretzeko arriskua, zaila delako. Bestetik, harrotzeko arriskua, handizaleak garelako! Eta iluntze askotan, geure burua nekatuta eta tentazioz betea aurkitzen dugu. Nola egiten ditugu gauzak? Nolako bideak maitatu ditugu? Akaso indarra erabili dugu. Akaso etsi egin dugu. Akaso zerbitu nahi ezaren tentazioak zapaldu gaitu, harrokeriaz. Eta zeure burua erorita sentitzen duzu. «Zatozte Niregana, nekatuok, lanpetuok. Eta nik arinduko zaituztet». Jesusengana joan eta itxaropena berreskuratu. Harengan atseden hartu. Bihotza gozatu. Jesusen bide apalen molde berritzailera itzuli berriro ere. Bihotz xumea berreskuratu. Eta segi aurrera. Erori gabe, etsi gabe. 

 

San Agustinek bere gutun batean idazten zuen: «Atsedena maite dugu, baina atseden hori, Jainkoa maitatzean aurkitzen ez badugu, ez dugu atsedenik aurkituko». Ospatzera goazen misterio honen sarrera ederra izan daiteke esaldi hori: «Atsedena maite dugu, baina Jainkoa maitatzean aurkitzen ez badugu, ez dugu atsedenik aurkituko». 

 

Igandean aurkitzen gara. Astegunaren neke eta eginbehar gogorretik, igandearen atsedenera etorriak gara, Jaunarengana. Gozatu eder askoa ematen digu Jesusen mezu askatzaileak. Zaude igandean, luze eta gozo, isilean, Jaunaren ondoan. Berak esan dizu atseden hartzeko. Gizakion legeak eta pixuak eta aginduak eta, ahaz itzazu. Goza ezazu Jesusen erreinu librea. Zabal bihotza. Tira zure bihotzeko muga estutuei. Eta zabaldu zabal. Hartu sakonenetik igandearen arnasa. Adiskidea, poztu ezazu zeure bihotz xume hori. Aita bedeinkatuak bere maitasunaren mezua ematen dio eta! Gero, bihotza arnasaz berriturik, itzul gaitezen eguneroko errinugintzara, jakinik, atseden ematen duenak indartzen gaituela mundu berria egiteko.

 

Ospa dezagun Eukaristia. Bedeinkazioz eta pozez. Hazi gaitezen maitasunaren neurrietara. Hazi gaitezen xumetasunaren neurri txiki bezain handietara. Ospa dezagun Jesusek eskaintzen digun zorion bikain eta paregabea.

Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).

 

HOMILIA
                                              
Fededun bezala dagokigun eginkizuna, eman zaigun misioa, alde batera utzi ohi dugu inoiz, ez dugulako ikusten egiten dugunaren fruiturik edo emaitza egokirik. Iruditzen zaigu, lortzen dugun fruituak ez duela hainbeste ahalegin merezi. Fruitua ez da kontrola daitekeen zerbait eta hortik etorri ohi zaizkigu arazoak. Kontrolatzea gustatzen zaigu inondik ere. Asko kostatzen zaigu Jainkoaren egintzan sinestea. Geure kontrolean sinesten dugu edo geure idealetan sinesten dugu, baina Jainkoaren egintzan nahiko lan! Errealistak baldin bagara, geure kontrolean sinesten dugu, fruitua kontrolatu ahal izatean. Eta idealistak baldin bagara, berriz, geure idealetan. Baina, Jainkoaren egintza eragin handikoa dela, bere fruitua beti ematen duela? Hori ezin dugu sinetsi! Erreinuko parabolak irakurtzen hasi gara gaur. Erreinuak beti du bere eragintasuna, gure moldekoa ez bada ere. Jainkoak ari du bere lana eta ematen du bere fruitua, guk nahi eta uste bezala ez bada ere.

Erreinua etorri zen Jesusekin, eta etortzen ari da Jesusen jarraitzaileekin. Baina, etorrera hori Jesusen erara gertatzen da, ez gure erara. Nola jokatzen du Jainkoak? Erein egiten du Erreinuaren hazia, eta zain geratzen da. Ez zaio inori inolaz ezartzen Erreinua. Erreinua eskaini egiten zaigu. Eta lurrak bere harrera ona egiten dion neurrian, Erreinuak bere fruitua ematen du. Erreinua giza askatasunarekin estu lotua dago. Gizakiak nahi ez badu, Jainkoak ez du indarrez inor derrigortzen. Askotan iruditzen zaigu Erreinua gehiegiz lotua dagoela giza askatasunarekin. Eta era horretan bere eragintasuna galdu egiten duela. Eta halaxe da, askatasuna errespetatuz jokatzen du Jainkoak, baita Jesusek ere.

Itxurak bestelakoak badira ere, Erreinua hazten ari da. Baina hori ikusteko, sinetsi egin behar da. Jainkoaren misio horretan sinesten duenak, badaki pazientzia izaten, badaki itxoiten, badaki gauzak bere horretan onartzen. Misioan sinesten ez duenak egoerak eta gauzak behartu egiten ditu, dena bere eskemetara tolestatu nahi izaten du. Baina, Ebanjelioaren misioan dabilenak giza bihotzarekin eta giza bihotzaren erreakzioekin kontatu behar du, eta beronen ahuldade eta gorabeherekin. Nor bakoitzak ongi daki bihotzean daukan Erreinua ez zaiola merezita eman, doan baizik. Eta, hori begiratuz, doakotasuna ikasten du besteekiko bere jokaeretan ere. Ondo ezagutzen dugu giza bihotzaren ahultasuna eta ezina. Eta Erreinua hortxe gertatzen da.

Baina, Jainkoaren Erreinua hazten ari dela esateak ez du esan nahi, haziak automatikoki jokatzen duenik, ez. Erreinuaren haziak lur ona eskatzen du. Eta hemen zerikusi handia dute gure barruko jarrerek. Jainkoak beti errespetatzen baitu gure jarrera. Gaurko Ebanjelioak jarrera batzuk aipatu dizkigu:

1) Ulertzen ez dutenen jarrera: ez daukate ezer aldatzeko interesik eta ez dute Ebanjelioaren eskakizunik berentzako hartzen. Gauzak ongi egiten dituzte, zintzoak dira eta ez dute ulertzen barruko jarreren aldaketa eskatzen zaiela. Erreinua ez baita gure zintzotasunean gertaten, bihotz berrituan baizik.

2) Bigarrenik, sendotasunik ez dutenak: badakite Erreinua zer den eta Erreinuaren alde daude eta ilusioz, baina beren bizitzari arazoak sortzen zaizkiola ikustean atzera egiten dute; ez dute beren bizitza konplikatu nahi, ez dute arazorik nahi. Ez daude Erreinuaren sufrimentua beren gain hartzeko prest.

3) Hirugarrenik, ondasunen atzaparretan harrapatuta daudenak: aberatsak, alde batetik; eta, bestetik, dena hobeto bizitzeko ahaleginetan biltzen dutenak. Ez dakite ezer sakrifikatzen Erreinuarengatik. Gauza hau eta bestea eta bestea... oso dira inportanteak. Eta munduko gauza bakoitzari inportantzia handia emanez, Erreinuari inportantzia kendu egiten diote. Erreinua, gehienez ere, beste gauza askoren artean gauza bat da!
Hiru lur hauetan ez du haziak atarramentu onik!

Jarrera horiekin identifikatuak sentitzen gara neurri handi batean, ez al da egia? Eta, hala ere, Erreinua aurrera doa. Jainkoak ez du huts egiten. Euriak lurra bustitzen duen bezala, Jainkoaren dohainak ere bere tokia aurkitzen du beti. Guk ez dugu geuretik kontrolatuko, ez dugu ikusiko. Baina, Jainkoak ongi daki zertan ari den. Erreinuaren haziera oso gordea da askotan, baina egiazkoa. Oso neurkaitza, baina nabarmena.

Gure bizitzara begira dezakegu, Erreinuaren haziera eta gure lanaren fruitua askotan gordea dela ohartzeko: seme-alaben heziera begira dezagun, esate baterako. Ez dugu emaitzarik ikusten. Ereilearen jakituria behar da: erein eta itxoiten jakin, bere orduan bere fruitua eman dezan. “Bere” orduan eta “bere” fruitua. Ez “gure” orduan eta “gure” fruitua. Bere ahalegin guztia jartzen du ereileak, baina askatasunaren misterio lotuezina errespetatu behar du. Landareak ez dira gehiago hazten hostoetatik tiraka. Haurrak hezitzeko, eguneroko ahalegin itxaropentsua behar da, ez egun bateko saio ezartzailea. Gaixoen zainketan, katekesian, elkarte baten arduran, pastoraltzan, taldeetako lanean..., denetan pazientzia behar da. Eta pazientzia edukitzeko, haziaren barne-indarrean sinestu behar!

Zergatik galtzen dugu hain erraz gure adorea? Ebanjelioko eragintasuna nola ulertzen dugu? Gure asmoen frakasoa integratuta al daukagu? Erreta al gabiltza? Gure fruitu-ametsak ez al du makurtu nahi barruko aldaketa sakonen esperoan? Egunero jarraitu behar dugu hazia ereiten. Sinesmen berriz, ilusio saiatuz, eskuartean daukagun misioan sinestuz, aurrerantzean ere hazia ereingo dugu! Jainkoak ongi daki zertan ari den!

Eta beste gauza bat: haziak beti ematen du fruitua, tokirik zailenean ere! Sekula ez al duzu ikusi, landare txiki bat harri artetik sortzen? Baldintzak zailak izaki, larri dator, ezinez. Baina hantxe sortzen da. Giza bihotzetan ere, sinesten ez dutenengan ere, gaiztotzat jotzen direnengan ere... sortuko da! Sortzen da! Gutxien uste dugun tokian ere sortzen da landaretxoa. Erreinuak indar handia baitu beregan!

Eukaristia ospa dezagun. Jainkoak bere Erreinuaren hazia ereiten du orain ere gure bihotzetan, eta gizon-emakume guztien bihotzetan. Utz diezaiogun Erreinuari hazten.

Homilia bakarrik argitaratzen dut hemen, gainerako beste lagungarriak liburu batean argitaratu ditut-eta: Igandetik igandera A urtea. Han daude monizio guztiak eta Jainko-hertriaren otoitza).

 

HOMILIA
Azkeneko hiru igandeotan, Jesusen misio-hitzaldia entzuten ari gara, Mateoren Ebanjeliotik, bere ikasleak Berri Ona zabaltzera bidali zituenekoa alegia. Berri Ona hots egitera bidaliak izan gara gu ere, uzta ugaria baita, eta uzta horren ardura denoi dagokigu; misio edo eginkizun hori zailtasun askoren artean ari dugu, fededun izateak ez baitizkigu gauzak errazten; baina, misio horrek badu bere saria, bere eskakizun sendoa baduen bezalaxe. Ez genuke zilegi izango, misioaren zailtasunak bakarrik ikustea, beste alderdiak ahaztuta. Ebanjelioa eginkizun izateaz gain eta eginkizun zail zenbaitetan, sari eder ere badugu, zorionez.

Berri Onak badu, bai, bere eskakizuna. Berri Onak pertsona osoa jokoan jartzea eskatzen dio ikasleari. Pertsonak duen guztia eta pertsona den guztia. Dena eman behar da Jesusen segizioan: gauzak, maitasunak, bizia, pertsona bera oso-osorik. Berri Onaren zerbitzuak ez du erdipurdiko ahaleginik ametitzen. Indar eta ahalmen guztiak zerbitzu horretan eman behar dira. Jainkoaren deiak eskakizun oso pertsonalak ditu, bakoitza izan gara deitua. Emakume sunamdarrari“etxe-gainean gela txiki bat” eskatu dio; Ebanjelioan ikasleei, berriz, “aita eta ama, semea eta alaba”;  Ebanjelioak“bizia Niregatik galtzea” ere eskatu digu; San Paulok bigarren irakurgaian esan duena gertatzen da Jesusen deiarekin: "Kristorekin hiltzea", "heriotzean Kristorekin hobiratuak izatea".

Eskakizun honek, eskakizun pertsonal honek, Jainkoaren erregetzaren lehentasun erabatekoa adierazten du. Jainkoa da lehenengoa. Eta, noski, den-dena Jainkoaren zerbitzuan jarri ahal izateko, Jainkoaren lehentasunaren esperientzia sumatu behar. Bestela, alferrik da! Legeak, aginduak, eginbeharrak, mandamentuak... horiek ez dute indarrik gizon-emakumeak horrelako osotasunean harrapatzeko. Berri Onaren edertasunak erakarrita bakarrik bizi daiteke era honetako osotasuna. Eta, esan dugu, horretarako Berri Ona edertasun bete bezala bizi behar.

Baina, eskakizun hauek fededun guztientzat dira ala erlijiosoentzat bakarrik? Fededun guztientzat, noski! Baina, eguneroko bizitzan nola ulertu? Era askotara, eta bakoitzak zehaztu behar du zer eskatzen dion honek. Esate baterako, argi dago ongizateak ezin gaitzakeela beste guztia ahaztera eraman. Ezin daiteke edozer gauza egin, seme-alabei ikasketa gorengoenak emateko; zerbait sakrifikatu beharko da beste balio batzuen alde. Etxekoek ezin dezakete fededun baten denbora eta ahalegin guztia irentsi; Jainkoaren Erreinua lantzeko denbora ere hartu beharko dute nolabait.  Jesusen bideak eskatzen duen eramanbeharra onartzeko prest ere egon beharko du fededunak, horrek sortzen dituen zailtasunekin. Eta adibide batzuk besterik ez dira hauek. Bakoitzak bere bizitzaren azterketa egin beharko du, ea Jesusen segizioak zer eskatzen dion aztertzeko une bakoitzean.

Berri Onak badu, ordea, bere saria ere. Ezin daiteke Berri Ona eskakizun eta zailtasun eta eramanbehar eta galera huts bezala azaldu. Hori ez da bidezkoa. Ebanjelioa bera da ikaslearen lehenengo saria. Ebanjelioaren ederra sumatzea, besterik gabe, sari eder askoa da. Baina, horrez gainera esan behar, Ebanjelioagatik emandakorik ezertxo ere ez dela galtzen. Ebanjelioa ez da negozio txarra. Gehiegizko ordaina edo konpentsazioa du Ebanjelioa zerbitzeak. Begira ditzagun gaurko irakurgaiak:    

“Datorren urtean, garai honetan, seme bat izango duzu besoetan" esan zaio emakume sunamdarrari, egin duenaren ordain; Jesusengatik gauzak galtzen dituenak,  "Ni hartzen nau" eta "Ni bidali nauena hartzen du", eta, gainera "profeta-saria izango du" eta "zintzo-saria izango du". "Ez du galduko bere saria" esan du Jesusek. "Gu ere biziera berri batean ibiliko gara". "Bizi ere berarekin biziko gera" esan digu Paulok. Jainkoagatik eta Ebanjelioagatik ematen ez dena eta irabazi ustez gordetzen dena, galdu egiten da. Egoismoak antzutu egiten baitu egiazko gizatasuna eta fedea.

Honek ere bere mailak ditu, noski: Eliseo gizon santu eta leialak maila bat erakusten du; emakume sunamdarrak, emakume xumeak, beste bat. Ebanjelioaren eskakizunak bere gordinean hartzen dituenak maila bat; baso bat ur ematen duenak, beste bat. Kontua ez da gauza haundiak egitea. Bakoitzari berea eskatzen zaio, askotan gauza hutsa. Zergatik joaten zaigu beti gure desioa gauza handien ametsetara? Zergatik itsutzen gaitu santu handien distirak? Ebanjelioaren radikaltasuna eta geure eguneroko errealitate txikia integratzen ikasi behar dugu nolahala.

Eta honen guztiaren azpian, Ebanjeliozko mentalitatea dago. Gaurko gizartean biltzea, pilatzea, edukitzea, gastatzea erakusten zaizkigu zorion-bide. Gizarte kontsumista honen lege gogorra sartu zaigu bihotzera. Emateak ez du, nonbait, arrakasta handirik. Eta, hala ere, Ebanjelioak arrazoi du: ematen duenak bizi dela erakusten du. Ematea barruko biziaren ezaugarri da. Ematen ez duenak gauzak behar ditu, barrutik hilda dagoelako. Ematearen zoriona, paregabeko zoriona da. Barru-barrutik bizia sortzen eta ugaltzen duen zorion ederra. Ematen duenak ez ditu gauzak pilatuko, baina bizia oparotu bai horratio!
Fedea eta fede-bizitza, bizilege gogor edo galtzaile direla? Esijentzia ez da mantsotu behar, fedeak bere zailtasunak baditu eta. Baina fededun izatea egiazko irabazia da: irabazi, gizatasun-maila sakonean irabazten da; irabazi, fede-mailan irabazten da. Jainkoaren beraren eta Berri Onaren esperientzia baita saririk eta irabazirik bikainena. Hori ordaintzeko dirurik ez dago inon.
Eukaristia dugu zerbitzu osora garamatzan dohain eta sari berdingabea. Ebanjelioak eskatzen eta eskaintzen digun aldaketa, graziaz egiten zaigun aldaketa da. Eukaristian hartzen den graziaren aldaketa.

FaLang translation system by Faboba

Gure cookieak eta hirugarrenenak erabiltzen ditugu helburu analitikoetarako eta publizitate pertsonalizatua erakusteko, zure nabigazio-ohituretan oinarrituta (adibidez, bisitatutako orrialdeak). Cookie guztiak onar ditzakezu "onartu" botoia sakatuz edo horiek konfiguratuz edo haien erabilera ukatuz "konfiguratu" botoia sakatuz. Informazio gehiago lor dezakezu edo, ondoren, doikuntzak aldatu gure Cookien politikan.