Liturgi lagungarriak
A) APAIZAREN MONIZIOAK
AGURRA ETA SARRERA
Itxaropenaren Jainkoa, Espiritu Santuaren eraginez bere pozez eta bakez asetzen gaituen Jainkoa, bego beti zuekin!
Igandeko Eukaristiak elkarrenagan bildu ohi gaitu, zahar eta gazte, behartsu eta aberts, inolako bereizkuntzarik egin gabe. Gorputz berean batzen gaitu, nahiz eta asko eta oso ezberdinak izan.
Gure ezberdintasunek ez ligukete galarazi behar Jaunarengan bat izatea. Horregatik, Jaunak barkaziorako deia egiten digu, gure ezberdintasuna elkarbanatzeko deia egiten digu, batak bestea aberasteko deia.
Gaur, Jesu Kristoren garaipena ospatzen hasi aurretik, eska dezagun Aitaren errukia geuretzat eta gizon-emakume guztientzat.
– Jesus Jauna, graziaz eta maitez asetzen gaituzuna. Erruki, Jauna.
– Jesus Jauna, heriotzaren zulotik askatzen gaituzuna. Kristo, erruki.
– Jesus Jauna, gure bekatuak barkatzen dizkiguzuna. Erruki, Jauna.
PREFAZIOA
Eukaristi otoitzarekin bihotzez eskertu behar dugu Jainkoak egin digun barkaziozko harrera. Jaunaren erruki gozoa barru-barrutik eskertu dezagun.
GURE AITA
Senideari behar adina aldiz barkatu behar diogula esan digu Jesusek. Eska dezagun gure zorraren barkazioa, besteena barkatzen jakin dezagun.
- B) IRAKURGAIEN MONIZIOAK
1) Itun Zaharreko jakintsu baten gogoeta entzun behar dugu lehenengo irakurgaian. Besteek egiten diguten gaizkiaren aurrean nola jokatzen dugu? Begira dezagun Jainkoak nola jokatzen duen. Gero, Ebanjeliokoan, Jainkoaren jokaera jarriko zaigu eredu.
2) Indartsuen eta ahulen arteko iskanbila sortzen denean, San Paulok esaten du ez dugula bakoitzak bere kasa ibili behar; elkarrekin egin behar dugula bidea.
HERRI-OTOITZA
Denok ahots bakarrez jo dezagun Aitaren erruki berritzailera, gizon-emakume guztien alde otoitz egiteko.
• Munduan banaturik bizi den Elizaren alde:
eliz barruko maitasun-bizieraz, maitasuna sorraraz dezan gizartean ere.
• Gerran bizi diren herrien alde:
elkarri barkatu eta, elkarrizketaren bidez, adiskidetzera hel daitezen.
• Etsai bezala eta gorrotoz bizi direnen alde:
maitasunaren eta askatasunaren testigantzak bihotz-barrua goza diezaien.
• Maisu-maistra eta irakaskuntzan ari diren guztien alde; ikasleen alde:
Jainkoaren maitasunaren testigantza eman eta jaso dezaten beren gizatasun-bidean.
• Jainkoaren hitza entzun dugun guztion alde:
haren maitasunak barrua berritu eta poztu deizagun maitasunez.
Entzun, Aita ona, eskabide hauek. Hala eskatzen dizugu Jesu Kristo gure Jaunaren bitartez.
HOMILIA
Adiskideok: azken igande hauetan, kristau-elkartean bizitzeko beharrezko diren jarrerak azpimarratzen ari zaigu Jesus. Joan zen igandean, senideen arteko zentzaketa, elkar zentzatzea, batak bestea bide onera ekartzea, azpimarratu zigun. Eta gaur, barkazioa eskatu digu. Elkarteko harremanek, barkazioaren ukendu gozo eta gozatzailez sendatu behar ditugu egunero eta unero. Anaiari edo arrebari barkatzen jakitea, ezinbestekoa dugu geure elkarbizitzarako.
Egia da, hala ere, asko kostatzen zaigula batak besteari barkatzea. Barkazioaren hau, ez da gure gizartean gehiegi aipatzen den balorea. Justizia maiteago dugu agidanez. Esan ere esaten da, justizia balego, ez litzatekeela barkaziorik beharko. Ez gara konturatzen, justiziaz hitz eginez, justizia eskatuz, mundu gogorra ari garela egiten. Ez gara konturatzen, barkatzen ez dakien justiziari bihotza falta zaiola. Eta bihotzik ez daukan justiziak ez ditu pertsonak beren balioan errespetatzen. Eta justizi eske hasi dena, barkazioaren faltan, injustizia bihurtzen zaigu gauetik goizera.
Berriro diot, asko kostatzen zaigu barkatzea. Bai famili bizitzan bai gizarte-bizitzan, kostata ahazten ditugu gure suminak, inbidiak, egoismoak, mendekuak. Kosta ahala kosta, beti barkatzeko eskatu digu Jesusek gaurko Ebanjelioan. Beti barkatu behar dugu. Beti? Beti barkatu? Dena? Den-dena barkatu? “Ez diot sekula barkatuko” esan ohi dugu. “Egin didan hau ez diot sekula ahaztuko” errepikatzen dugu askotan. Jainkoak bai, Jainkoak dena eta beti barkatzen digu. Jainkoak ez ditu bere bihotz-muinean gordetzen guk egindakoak. Jainkoak oroimen oso eskasa dauka gure egintzak gogoan gordetzeko. Jainkoak beti barkatzen du.
Eta barkatzen ikasteko, oinarrizko esperientzia da Jainkoak barkatzen digula ikustea. Fededunok jakin bageneki Jainkoak zenbat barkatu digun, ez genuke hainbeste eragozpen eta zailtasun izango geure lagun hurkoari barkatzeko. Barkatzen ikasteko erarik zuzenena, horixe da, Jainkoak zenbat barkatu digun beti gogoan izatea. Gaur entzun dugun ebanjelioko parabolan, zor handiena barkatzen duen hori, inolako eragozpenik gabe barkatzen duen hori, Jainkoa bera da. Zergatik barkatu du? Barkatzeko eskatu zaiolako. Ez du baldintzarik jarri. Ez du eperik markatu. Barkatzeko eskatu zaio, eta barkatu egin du. Zeruko Aitaren argazki dotorea egin digu parabolak.
Eta horrenbeste barkatu zaionean, zergatik heldu behar dio gero bere hurkoari lepotik? Zergatik ito behar du, zorra ordaindu diezaiola eskatuz? Ez da bidezkoa, ez da zuzena. Zorra barkatu zaio eta berak ez daki barkatzen, bihotz gaiztoaren argazkia da hori. Horrelakoak ez izateko esan digu Jesusek. Barkatzeko esan digu, askotan barkatzeko, beti barkatzeko. “Zazpi aldiz zazpitan hamar”; hau da, beti! Behin barkatzeak ere ematen digu lanik franko, bitan eta hirutan eta barkatzeko! Behingoa artean! Baina barkatzea, egindakoa ahaztea baldin bada, beti lehenengo aldiz barkatzen da, aurrekoa ahaztua baituzu. Jainkoak beti lehenengo aldiz barkatzen digu, gure zorrak ahaztu egin baititu.
Eta barkazioaren esperientzia ederra da alajaina! Barkatzearena ederra da eta barkatua izatearena ere bai! Giza bihotzak bizi duen bizikizunik inportanteenetakoa dela ere esango nuke. Barkazioak, ezkorra dena, negatiboa dena, baikor eta positibo bihurtzen baitigu. Barkazioak mundua berritzen du, harremanak berritzen ditu, bihotza berritzen du. Gure gizartea nolakoa izango ote litzateke elkarri barkatuko bagenio! Nolako gozotasuna biziko ote genuke gure kristau-elkarteetan, elkarri barkatuko bagenio. Gure akatsak, nahigabe egindakoak, ustekabean emandako minak, nola edo hala egindako irainak... barkatu egin behar ditugu. Bestela, gure elkarte-bizitza azkenerako jasanezina egiten da, sufrikaitza bihurtzen da. Barkaziorik ez dagoen tokian, batak bestearengandik ihes eginez bukatzen dugu.
Gure gizartea ere barkazioaz gozatu behar dugu. Egindako kalteak eta minak hor daude; baina horiek barkatzeko kapaz izan ezean, artean kalte eta min handiagoa egiten baitiogu elkarri. Lehendik dauzkagun zauriak gaiztotu besterik ez dugu egiten zaurientzako justizia eskatuz. Eta badira, badira bai, justiziaz konpondu ezingo diren kalteak. Nahi al duzu adibide bat jartzea? Pertsona bat gogorkeriaz hil denean, hori konponduko duen justiziarik ez dago, pertsona hura hila baitago, eta justiziak ez du hura piztuko. Barkazioak, ordea, hori ere konpondu egiten du, harremana sakonenetik berritzen baitu, kaltea ahaztu egiten baitu. Barkazioak, justiziak ez bezala, dena konpontzen du. Zorionez!
Barkatu nori? Aurrena, zeure buruari, entzule! Geure barruari barkatzea ez da askotan errazena. Zergatik ibili ohi gara geure gaizkieginei bueltak eta bueltak ematen? Jainkoak barkatu zizun. Zergatik ez diozu zeure barruari barkatzen? Zergatik estutu behar duzu zeure burua? Barkatu zeure gertuen dauzkazunei: emazteari edo senarrari, edo seme-alabei edo gurasoei. Hainbeste detaile mingarri sortzen da familietan ere, ez da? Barkatu kalean, gizartean. Zenbat zauri daramagun bizi-bizirik gordea, kinka egokia datorrenean, ordainarazteko. “Entzun beharko du, ordaindu beharko du” esaten dugu, eta zauria gogoan ongi gordea eramaten dugu, bere garaian tapa! botatzeko. Konturatuko ote gara, barkatzen ez duzunean, kalterik handiena ez diozula egiten barkatu ez diozunari, zeure buruari baino, barkatu ez duzulako!?
Eukaristian behin baino gehiagotan eskatzen dugu barkazioa. Hastean, barkazioa eskatuz hasi gara. Laister Gure Aita esango dugu, eta han barkatzeko eskatuko diogu Aitari, guk jada barkatu dugulako. Erantzukizun handiko esaldia da hori. Zure barkazioa jartzen baituzu aurretik Jainkoak barka diezazun. Eta gero, gure Meza honetan elkarrengandik urruti gaudenez ez dugu egiten baina, gero elkarri bakea eskainiko diogu. Batak bestearengana barkazioz hurbildu nahi dugula esateko da hori. Jauna hartu aurretik, elkar hartu nahi dugula adierazten du ezaugarri horrek.
Ospa dezagun bai, barkazioaren iturri den Jesus entregatuaren maitasuna. Eta ikas dezagun barkazioa! Ederra data!
