Liturgi lagungarriak

A) AAIZAREN MONIZIOAK

AGURRA ETA SARRERA                                     

Espiritu Santuaren eraginez bere pozez eta bakez betetzen gaituen itxaropenaren Jainkoa, izan bedi zuekin.

Igandero, Jaunaren Heriotza eta Piztuera ospatzera biltzen gara. Bakoitza geure historia, bizilege, kezka eta ilusioz gatoz... Ospaketa honen gozotan sinetsi nahi genuke Jainkoa gurekin doala bizitzako bidean.

Bihotz pobre eta osoa eskatzen zaigu Jainkoaren pazko-presentzia hori sumatzeko, besterik ez. Lagun diezaiogun fedean elkarri Jaunari gure bihotz osoa zabalduz.

Hasteko, gure bekatuen barkazioa eskatu behar diogu, errukia duenari. Gero eta gehiago eduki nahi dugu, gero eta gehiago izan nahi... Besteek guri ematea nahi dugu, ez guk besteei ematea. Biziera honen barkazioa eska dezagun.

– Jesus Jauna, behartsuen poza eta itxaropena. Erruki, Jauna.

– Jesus Jauna, gure bihotz-handitasuna bedeinkatzen duzuna. Kristo, erruki.

– Jesus Jauna, gure alde bizia eman duzuna. Erruki, Jauna.

PREFAZIOA

Eliza gidatzen duen Jaunari gure esker ona adierazteko otoitz nagusia egitera goaz. Berak ez gaitu inoiz eskutik uzten, gure bizitzako bidean doa beti ere presente eginez. Bidezkoa, beraz, gure esker ona erakustea. Goazen hartara!

GURE AITA

Jesusekin eta lurreko behartsu guztiekin, esan dezagun denok batera beldurrik gabe.

B) IRAKURGAIEN MONZIOAK

1) Entzutera goazen irakurgaian, Elias profetak alargun behartsu baten ontasuna eta konfiantza probatuko ditu. Baina alargunak garbi erakutsiko du, berak Jainkoaren maitasunean gehiago sinesten duena bere ondasunetan baino. Eta horrelakoa ez du Jaunak bazterrera uzten.

2) Hebertarrei egindako epistolari jarraitzen diogu gaur ere. Jesusen opari bakarrak Aitarekin adiskidetzen gaitu eta haren betiko bizira sartzen gaitu. Entzun dezagun arretaz.

HERRI-OTOITZA

Munduko gizon-emakume guztiekin bat eginda, aurkez diezazkiogun  Jainkoari  gure  eskariak,  eta batez ere behartsuak izan ditzagun kontuan.

* Aita Santuak, gotzainek eta apaizek zintzotasun eta ilusio handiz burutu dezaten beren egitekoa. 

* Kristau-izena daramagunok, maitasun, askatasun eta bakerako dei izan gaitezen munduaren erdian. 

* Behartsuek, gaixoek eta zapalduenek, aurrera egiteko eta esperantzarako bideak topa ditzaten. Otoitz egin dezagun duintasun bila norabiderik gabe dabiltzan etorkinen alde; ateak itxita, zokoratuta aurkitzen diren errefuaxiatuen alde…

* Gure herriak solidaritatean eta guztiekiko arrespetu-bidean aurrera egin dezan, eta eskuzabal izan dadin beharrean daudenekin.  

* Eukaristian parte hartzen dugun guztiok bihotz handia erakuts dezagun, Jesusek eskatu digun bezala.  

Zuk, Jauna, eraman zenuen basamortuan zehar zeure herria, agindu zenion lurrera bidean. Eta Zuk biltzen dituzu seme-alaba sakabanatuak. Egizu elkarren senide bezala bizi gaitezela. Jesu Kristo gure Jaunaren bitartez.

HOMILIA                                    

Harra hor, ba, Ebenjelioko bidea eta biziera nondik doazen. Eta, ondorioz, horra hor kristauren bideak eta bizierak nondik joan behar duten. Pentsatzekoa da, nolanahi ere, ez dugula behar adina eskertuko Jainkoaren Hitza edukitzea. Zergatik ezen, zer eta nolakoak izango ote ginateke, Jainkoaren Hitzak bere bideetara erakarriko ez bagintu?

Hau guztia zergatik diodan? Ez al dituzu entzun Ebanjelioa eta lehenengo irakurgaia?: Berri Onaren bideak eta Jainkoaren presentzia, behartsuaren eta bihotz handikoaren eskuetan gertatzen dira soilik. Eta, egia esan, gizartearen bideak eta erantsi nahi zaizkigun jokamoldeak ez doaz behartsu eta bihotz handiko izatearen bidetik. Eta Igandero Jainkoaren Hitzak bideratuko ez bagintu, seguru asko gizartearen bideetara moldatuko eta egokituko ginateke, eta horregatik diot eskertzekoa dela Jainkoaren Hitza entzun ahal izatea.

Lehenengo irakurgaian agertu zaigun alargunak eta Ebanjeliokoak ba ote dute ezer berdinik?! Biak berdinak direla esango nuke nik. Biak alargunak dira. Biak behartsuak, ez daukate ezer handirik. Eta biak bihotz handikoak. Eta, nik uste dut  oker-beldurrik gabe esan daitekeela, bihotz handiaren neurria, behartsuak bakarrik dakiela ematen. Behartsu ez denak beste gauza eta neurri asko erakutsiko ditu: daukanaren neurria, denaren neurria, bizi duen erlijioaren neurria, bere buruaren handitasun-neurria...

Ebanjelioak margotu dizkigun idazlariei begiratu besterik ez daukagu: ez dira diruz aberatsak, ez daukaten gauza ugariaz. Erlijioz dira aberatsak, eta erlijio-bizieran bizi duten maila hori jendeak txalotzea nahi dute. Jantzi luze eta dotoreak eta jarlekuak eta agurrak eta... horiek denek beren irudi handizalea gordetzen dute azpian. Eta, bere burua handi nahi duenak, beti bihotz txikia du: "Alargunen ondasunak irensten dituzte" esan du horietaz Ebanjelioak, bihotz txikia dute.

Begira iezaiezu, aldiz, alargun biei. Zein baino zein pobreak! Batek egun bat justu bizitzeko adina dauka, ez gehiago. Besteak, berriz, tenpluko atabakan botatzeko txanpon bi besterik ez dauka. Eta, hain gutxi daukate eta, ezin ba asko eman! Asko eman?! Ikaragarri! Dena eman dute. Zeukaten dena, eta ziren dena! Hori da bihotz handia, behartsuaren bihotz handia!

Baina, nik uste hemen galdera bat behintzat sortzen zaigula: beste zerbait beharko da horratio, hain pobre izaten ausartzeko! Nola eman daiteke dena eta berak hain pobre geldi!? Ederra galdera! Jainkoa dute bai batak eta bai besteak beren ondasun oso eta betea! Eta ez dute beste ezer gainetik eta aurretik jartzen. Jainkoarengatik dena uzteko prest zeuden, harengan sinesten zutelako. Eta Jesusek jokabide horixe jarri digu eredu eta jarraibide. Alargun defentsa gabeko eta pobre hauen jainkozaletasuna eta bihotz handia dugu eredu eta jokalege! Ez dago beste biderik!

Seguru asko, gauzak horrela baldin badira, tokitan gabiltza, ezta?! Ba, Jesusek esan diguna ez genuke ahaztu behar: "Kontuz ibili idazlariekin!". Kontuz ibili besteak baino hobeak sentitzen direnekin. Kontuz ibili beste guztiak beren irudiaren gurtzaile bihurtzen dituztenekin. Kontuz ibili on-ustetan bizi direnekin! Kontuz ibili 'satisfetxo' sentitzen direnekin. Kontuz ...

Jokalege horien guztien kontra, dena Jainkoaren eta lagun hurkoaren zerbitzura jartzea eskatzen zaigu. Horixe dugu geure zorion "Zorionekoak gogoz behartsu direnak...". Ez zaigu asko ematea eskatzen, besteentzat izatea baizik. Besteentzat bizitzea. Besteen beharretatik zintzilik bizitzea. Bihotza libre eduki geure gauzez, besteentzat tokia izan dezagun geure bihotz horretan! Ez ote dugu ikasiko elkartekoak garela, elkarrentzakoak. Eta elkar zerbitze horretan Jainkoa bera ari garela zerbitzen! Ez ote dugu ikasiko gurea ez  dugula geuretzat. Guri eman zaiguna guztientzat eman zaigula. Ez ote dugu ikasiko Jainkoa gurtzeko atabaka hori lagun hurkoaren beharra dela. Eta han geure dena bota behar dugula!? Ez ote dugu ikasiko!

Hor daukagu, gailur argitsu, Kristo beraren jokabidea: "bere burua opari emanez agertu da". Hemen daukagu horren adierazgarri Eukaristia. Jauna emana, besterentzat zerbitzu bihurtua. Eta azken batean, honetan guztian eskatzen zaiguna, zera da: ez dituela gaurko munduak eta gaurko Elizak, gizon edo emakume onak eta zintzoak eta behar lehen-mailan, gizon eta emakume zerbitzariak behar dituela. Beren bizieraz eta izateaz gaurko behartsuak eta Jainkoaren maiteak zerbituko dituzten gizon-emakume fededunak. Ez dezagun gure neurria, jantzi edo otoitz edo itxura edo moral edo izen edo satisfakzio maila horietatik neurtu. Egiazko neurria zerbitzuaren eskutik emango dugu.

Goazen Eukaristia ospatzera. Zerbitzuaren mahaia. Hitz honek hor aurkituko du bere egintzazko egia. Jainkoa gizakiaren atabakan bere bizi handiaren poza botatzen ikusiko dugu. Eta hori aski dugu guk ere geure jokabidea ikasteko.