Liturgi lagungarriak

A) APAIZAREN MONIZIOAK

AGURRA ETA SARRERA

Anai-arreba maiteok: Jauna badator eta guk beraren bidera atera nahi dugu. Datorkigun Jaunaren maitasuna, onginahia eta bakea, zuekin!

(Abenduko koroan kantela bat piztu), ondoren

Piztu dugun kandela hori geure bihotzean piztu dezagun Jaunaren errukitan.

-   Jesus Jauna, gizon-emakumeon senidea, zure herria indartu eta gure bizitzan bide berria urratzera etorri zara. Erruki, Jauna.

-   Jesus Jauna, itxaro dugun Mesias, behartsuei Berri Ona ematera etorri zara, bihotz zaurituak sendatzera, katiguei askatasuna aldarrikatzera. Kristo, erruki.

-   Jesus Jauna, Jainkoaren Semea, gizakion itxaropen guztiak gainezka betetzera etorri zara. Erruki, Jauna.

Gure  bekatuek haizeak bezala eramaten gintuzten, Jauna. Hala ere, Zu zara gure Aita. Gu, buztina; zu, gure heltzegile. Zatoz, Jauna, erruki zakizkigu, barka itzazu gure bekatuak eta eraman gaitzazu betiko bizitzara.

B) IRAKURGAIEN MONIZIOAK

1) Israel herriak berriro bere lurrera itzultzea ez du izan esperientzia dirdaitsua. Une zaila da. Baina, badu Jainkoaren egintza itxaropen hautsi-ezina.

2) Jwesu Kristoren etorreraren zain nahi du San Paulok Korintoko elkartea. Etorriko baita, eta etorrera hura izango da azken epailea.

HERRI-OTOITZA

Dagiogun otoitz salbatzera datorkigun Jaunari. Esan (kanta) dezagun: ZATOZ, JESUS JAUNA!

• Gerran ari diren herriak eta miserian bizi diren nazio eta pertsonak ditugu gogoan; ebola gaitzak zauritutakoak: 

  Abendu santuak jaso ditzala duintasunaren esperantza berritzailera. 

  Dei egin dezaiogun Jaunari.

• Esperantza galduta bizi diren gizon eta emakume guztien alde:

  Abendu honetan jaiki daitezela esperantzaren edertasunera. 

• Kristau bakoitzaren eta eliz elkarteen alde:

  Abenduan esperantza berriturik, biziera berri baten alternatiba eskaini dezatela gizartean. 

• Gaixorik, minez, erietxean, nola edo hala sufritzen ari diren guztien alde:

  Abenduak eraman ditzala Jesusekin bat egitera eta izan dezatela bihotzeko bakea. 

• Abendua ospatzen hasi garen guztion alde:

  geure bizitza berriturik, poztu gaitezela Jaunaren etorreran.

Zatoz, Jesus Jauna. Zatoz, eta berri gaitzazu gu eta gizon-emakume guztiak. Jainko eta errege bizi baitzara gizaldi eta gizaldietan. Amen.

HOMILIA

Jaunaren etorreraz jarduteak ba al du gaur egun inolako sentidurik? Ez dago ukatzerik halako kontraesan batean bezala aurkitzen garela fededunok, paradoxa batetik zintzilik: alde batetik, ez dugu ezer berririk espero; gertatzekotan txarra izan daitekeen beldurrez bizi gara. Baina, bestetik, gaurko irakurgaiak entzunda, geure bihotzak halako zirrara berezi bat sentitzen du, aspaldian lo daukagun ilusioa esnatuko balitzaigu bezala.

Halatsu gertatu zitzaion Israel herriari erbestetik herriratu zenean. Itzulera pobrea izan zen, handitasun eta distira gutxikoa. Baina, lehen irakurgaian ikusi dugunez, itxaropenak sakonetik berritu zuen herri hura. Hor daude bere bekatua erakusten duten galderak: «Zergatik utzi diguzu zure bideetatik aldegiten?». Hor dago, bestetik, sakonean daraman ametsa: «Ai, zeruak urratu eta jaitsiko bazina!». Orbelaren pare ikusten du bere egoera galdua, lurra joarazi dion jarrera narratsa. Jaunari ez baitzioten dei egin, ez zitzaion Jaunari inor itsatsi. Baina, badu Israelek inork kenduko ez dion ziurtasuna: «Zu zara gure Aita; zure eskuetako lana gara guztiok». Bekatuaren eta esperantzaren arteko kontrajartze bihurria.

Kontrajartze horretan, Jainkoa bere herriaren bekatua esperantza bihurtzen ari da, buztinlari trebe bezala. Bekatuaren eta etsipenaren buztina hartu eta esperantzazko irudi ederra osatu nahi du. Eta hasieran etsipen-iturri zena, Jainkoaren eskuetan askatasun dirdaitsu bihurtzen da.

Ebanjelioak ere erne egoteko deia egin digu. Ezin gintezke, etsipenaren lotan, gaudenean gelditu. Esnatu beharra daukagu itxaropenaren deira. Egoerara egokitzeko tentazio iluna gainditu eta berriaren ilusiora piztu behar dugu. Erosoago sentitzen gara ezaguna eta seguruarekin, geuk kontrolatzen dugunarekin. Esperantzak, baina, berritasunaren ezustera jaso nahi gaitu, Jainkoaren eskuetan bizitzera.

San Paulok ere, bigarren irakurgaian, mundu aurkitu berri eta zoragarria ospatzen du. Mundu berria? Nola baina, Korintoko elkarte hartan arazoa besterik ez baitzen eta, azken batean, talde txiki bat besterik ez baitzen ingurune pagano hartan?

Fededunari eskatzen zaiona hor dago: ez dezagula azken hitza geuretzat hartu Elizari, munduari eta geure errealitateari buruz. Egia da, gure itxaropena egilea da, aktiboa da, eta ahaleginean saiatzen gara geure eguneroko lanetan, gure fedeak eskatzen digun «gehiago hori» eman nahirik. Egia gehiago, maitasun gehiago, bake gehiago, poz gehiago... Baina zer aurkitzen dugu? Gure mugak estuak direla, eta geure gogorkeriarekin eta inguruko mugekin topo egiten dugu, aldatzeko prest ez dagoen geure egoismo itsuarekin. Baina ezintasun horretatik Jaunaren egintzara zabaltzen dugu geure bihotza, «zeruak ireki eta mendiak urtzen direnean» Jaunak bere lana egingo baitu geure ezinaren gauean. Horregatik bizi gara esperantzan erne.

Baina, geure buruari egin beharreko galdera da, Abendu santuko bideari ekiterakoan: ezer aldatu ahal daiteke nire bizitzan? Badirudi urteen eta ezinaren pisua astuna eta temosoa dela: ez dugu geure burua asko aldatu! Baina, Jauna dabil tartean, eta hark badaki bere egintzaren bidez dena berri egiten. Eta horretarako da Abendu santua, Jaunaren zain jarri eta hari ateak irekitzeko, hark bere egintza burutu dezan guregan.

Baina, aldatu esaten dugunean, zer aldatu eta nola aldatu? Beharbada, aldaketaren eskema finkoegiak dauzkat neuregan. Eta Jainkoak ez du nire eskemen arabera jokatzen. Lehen esan dugu, ez dugula geuretzat hartu behar azkeneko hitza; Jainkoari utzi behar diogu azken hitza. Jainkoari bihotza ireki behar diogu nahi duena egin dezan, eta hark egingo diguna askatzailea izango dela uste izan behar dugu. Askatzailea eta ezustekoa, seguru asko.

Gure Elizan eta gure munduan dena zahartu zaigunean, ekonomiak geure ezintasunak azaleratzen dizkigunean, esperantzari bihotza irekitzeko kapaz izango ote gara! Arriskatu dezagun esperantza! Eskatu eta itxaro, horixe dugu eginkizun!

Eukaristia ospatzera goaz, Abenduko lehen igande honetan. Jauna bere esku askatzailez datorkigu. Gure ezinaren buztina hartu eta bere irudiko egingo gaitu. Itxaropena piztu eta erne jarri gakizkion Jaunaren eskulanari.

Liturgi lagungarriak

A) APAIZAREN MONIZIOAK

AGURRA ETA SARRERA

Esperantzaren Jainkoa, Epiritu Santuaren bidez alaitzen eta baketzen gaituena, bego zuekin.

Jainkoak betiko biziaren otordura gonbidatzen gaitu: dohain horretan sustraitzen dugu geure esperantza urtean zeharreko azken igandeotan. Betetasun horretara bidean goaz. Badakigu horixe dugula zain gure ibilbidearen buruan.

Eukaristia honek etorkizunaren esperantza ereiten digu bihotzean eta, bide batez, Jainkoarekin elkartzen gaitu bizi-batasunean.

Isilean bildu, barrura sartu, uste on izan eta eska dezagun barkazioa, askotan esperantza galdu dugulako, askotan Erreinuari aurre egin diogulako.

– Jesus Jauna, dohain oroz bedeinkatzen gaituzuna. Erruki, Jauna.

– Jesus Jauna, Erreinua zerbitzera bidali gaituzuna. Kristo, erruki.

– Jesus Jauna, azken egunera arte gurekin zaituguna. Erruki, Jauna.

B) IRAKURGAIAK

1 - Emakume saiatu baten goralpen kantua dugu lehenengo irakurgaia. Emakume honengan miresten direnak, kristau bakoitzak behar dituenak dira: langilea, behartsuekin bihotz-zabal, bere ustea Jainkoarengan jarri. Ebanjelioko talentuen aurerrapena dakarkigu.

2 - Tesalonikako kristauak oso aztoratuak zebiltzan, azkena noiz izango ote zen kezkaturik. San Paulok lasaitasuna eta bakea eskatzen dizkie, eta azken egun horretarako gertaturik bizitzeko esaten die.

HERRI-OTOITZA

Senideok, Jesusen sentipen berberak ditugula, otoitz dagiogun zeruko Aita onari, Elizaren eta munduaren beharretara makur dadila eskatuz.

• Elizaren alde:

  askatasunez hots egin dezan Ebanjelioa mundu guztian.

• Gure Elizbarrutiaren alde:

  guztion laguntzaz bere ebanjelizazio-proiektua aurrera eramateko behar duena izan dezan.

• Kristau guztion alde:

  Kristoren hitz askatzaileari erabat irekirik, Jainkoaren Erreinuaren zerbitzari leial izan gaitezen, dauzkagun dohain guztiekin.

• Behartsuen alde, lanik gabe daudenen alde, gaixoen alde; gerran ari diren herrien alde; ezbeharrek kaltetu dituztenen alde:

  Jainkoaren maitasunak eta beste herrien solidaritateak duintasunera jaso ditzan.

• Gure hildakoen alde:

  Aita errukiorrak bere Erreinuko otorduan onar ditzan eta biziaren sariz edertu ditzan.

Aita ona, bedeinka itzazu zure esku utzi ditugun gizon-emakumeak eta emaiezu zure hurbiltasunaren poza. Jesu Kristo gure Jaunaren bitartez.

HOMILIA

Adiskideok: Datorren igandean, Kristo Erregeren festaburua ospatuz, amaituko dugu aurtengo liturgi urtea. Eta abenduaren bidez, urte berri bati hasiera emango diogu. Hori horrela, azken igandeotan, geure azkenari eta munduaren azkenari begira jarrita gaude, azkeneko misterioari begira jarrita. Azkena, Jaunaren Etorrera izango da. Jauna etortzekoa da. Eta bera datorrenean, burutuko du bere askatasun-misterio osoa.

«Jaunaren eguna lapurra gauez bezala etorriko da» oroitarazi digu San Paulok. «Gauden erne eta izan gaitezen neurritsu». Arrazoizko jokalegea, nolanahi ere, zergatik ezen Jaunaren Etorrera izango baita jokabide eta balio guztien azken irizpidea eta neurria. Joan den igandean, ikusi genuen hamar neskatxen parabolan, zeintzuk diren Jaunarekin topo egiteko barne-postura jatorrak.

Gaurko parabolak, azken eguneko epaiaren aurrean jartzen gaitu: zer egin dugu Jaunak eman dizkigun baliabide eta dohain guztiekin? Lanari ekin diogu, Jaunaren egintza ugaldu eta zabaldu nahiz? Edota, Jauna estua ikusi dugulako, nagikeriari eta alferrari eman diogu? Bakoitzari bere trebetasunaren arabera ematen zaio parabolan. Eta batzuek zintzo azaldu diren bezala, bestea benetan nagia eta beldurtia agertu da. Bik, Jaunak emaniko eginkizuna ongi burutu zuten, hirugarrenak, lurpean gorde zituen Jaunaren ondasunak, Jaunari beldur ziolako. Ez zuen aski hirugarren honek, Jaunaren dohainak alferrik galtzea, horrez gainera, bere jokaera gaiztoa estaltzeko, Jauna bera estutzat eta zorrotz jotzen du, Jauna bera gaiztotzat alajaina!

Parabola honen haritik, adierazgarria da lehenengo irakurgaiko etxekoandrearen jokabide ereduzkoa ere. Familia aurrera ateratzen du, beragan uste on dutenen segurantza da, behartsuentzat esku-zabala, ez da liraintasunaz eta edertasunaz fio, bere lanaz eta saiatzeaz baizik. Ez ditu berak jasotako dohainak lotan eduki. Lanak ez dizkio eskuak erre.

Hitz hau garbi dago, nik uste, ulertzeari bagagozkio behinik behin. Baina ulertzeaz aparte, hitz hau galdera bihurtzen zaigu gure eskuetan. Galdera edo epaia, ez dakit! Zer egin dugu, zer egiten dugu Jaunak eman dizkigun dohainez? Jaunak eman dizkigun eginkizunak eta eginbideak, bere horretan gordeta eta utzita dauzkagu, edo Jaunak eman digun lanean jo eta ke ari gara?

Dohainak lurperatu, era askotara egin daiteke. Geure intereskeriaren eta irabazi hutsaren bila jokatzea, besteen zerbitzuaz arduratzeke, hori Jaunaren dohainekin arduragabe izatea izango litzateke. Edo guri komeni zaizkigunetan bakarrik saiatzea, edo lan errazak bakarrik burutzea, gure erantzukizunak zabarkeriaz betetzea... axolagabekeriazko jokabide guztiok gure kristautasunaren azalkeria agertzen dute.

Edo, beste kasura etorriz, gure fede-bizitza ohiturakeriazkoa denean, eta lege batzuk betetzeaz konformatzen garenean, edo gure barne-bizitzak ere hazi eta heldu egin behar duela kontutan hartzen ez dugunean, hori guztia parabolako alferraren zakuan sartzen da.

Gaurko gizarteari begira jarrita, fededunok galdera asko egin beharko genioke geure buruari. Kontua ez baita lantegiko arduradunak edo herriko alkateak edo etxeko norbaitek ikusten gaituen edo ez. Kontua da, benetan kontu erabakiorra gainera, Jaunak ikusten gaituela. Eta fededunak Jaunaren epaia du irizpide gorengoa. Eta irizpide gorengo horrek gure bizitzako maila guztiak hartzen ditu. Familia, lana, kulturgintza, politika, fede-bizitza, harremanak... Mundu honetako gauzak izanik ere, Jaunak eman dizkigun dohain eta talentu ditugu. Eta Jaunaren ondasun bezala zaindu beharrekoak.

Kontzilioak ederki esan zuen, eta ez da ahaztekoa: Gure eguneroko lanez, jatekoa irabazteaz batera eta gure familiak aurrera ateratzeaz batera, Kreatzailearen lana aurrera eramaten ari garela, anai-arreben mesedea zerbitzatzen eta Jainkoaren asmoei aurrera-bidea urratzen. Eta hori serioa da.

Azterketa eskatzen zaigu gaur, geure buruaren azterketa. Batzuek estu-estu hartzen dute beren burua, egiten dutenaz edo ez dutenaz antsietatez kezkaturik. Hori ez da ona. Beste batzuek, beren burua akastun eta gaizto ikusten saiatzen dira errudun-sentimendu minduz, horrela Jainkoaren errukiaz jabetzeko. Hori ere ez da ona. Beste batzuek, ekintzaren ekintzaz, ez dute beren buruari begiratzeko astirik hartu nahi. Azterketari ihes egitea ere ez da batere ona. Egunean eguneko azterketa bizitzea da egin beharrekoa. Egunean egunekoa bizitze hori serio hartzea. Antsietaterik gabe eta iheskeriarik gabe, Jainkoaren eskuetan egoteak ematen duen bake sendoz. Ez daukagu Jainkoa edo etorkizuna kontrolatu beharrik, hori Jainkoari dagokio. Baina, Jainkoaren Erreinuko lanetan ari garelako, erantzukizunez jokatzen dugu. 

Egin beharreko galdera badakizu zein den? Hauxe: zer kalitate ematen diot nire eguneroko bizitzari? Gure esperantzak zer zabalero bizi du? Gure fedeak edertzen al du egunean bizi dugun errealitatea? Hitz batean hauxe da galdera: zer kalitate bizi dut bizitzan? Bizi al naiz?!

Gaurko Eukaristian errezatu dugun otoitza askotan errepikatu behar genuke Jaunaren aurrean: «Jainko gure Jauna, emaguzu Zuri beti pozik zerbitzu egitea; on guztien egile horren zerbitzuan bizitzea baita guretzat egiazko zorion betea». Pozik zerbitzu egin. Jaunaren dohainez zerbitzu pozgarria egin munduan. Zerbitzuan saiatu. Jaunak ez baitigu ezin dugun maila bateko betebeharra eskatzen. Saiatzea. Erreinuaren zabaleroa garatzen saiatzea. Jesu Kristoren Berri Ona lagun hurkoari zerbitzea. Eta hori pozik egin, Jainkoarentzat lanean ari garela jakiteak ematen duen pozez. Eta gainerakoa, Jainkoaren eskuetan utzi, esku onak dira eta!

Horrela biziko bagina, beren talentuak ugaldu dituzten parabolako morroiak izango ginateke. Jaunaren aurrera aurkeztuko ginateke, beraren dohainaren emaitzak esku betean ditugula. Eta dohain horiek maitasunez eta arduraz erabili ditugulako, betiko bizitzaren dohain paregabea jasoko genuke. Izan ere, adiskide, hasierakoa ez dugu ahaztu behar: Jauna etortzekoa da. Eta egiten dugun edo ez dugun guztiaren irizpide erabakiorra, Jauna izango da. Bakoitzak badugu zer aztertua eta zer berritua irizpide nagusi horren aurrean.

Goazen Eukaristia. Jauna datorkigu indar-emaile eta poz-emaile. Jaso dezagun bizitzarako leialtasuna.

Lirturgi lagungarriak

A) APAIZAREN MONIZIOAK

AGURRA ETA SARRERA

Gure bizi-iturri eta gure bihotzen Jauna den Jesu Kristo bego zuekin!

Gaur dugu liturgi urtearen azken igandea. Berriro Abenduan sartu eta Jaunaren zain jarri aurretik, gure fedeak aitorpen handi eta gozoa egin nahi du: Jesus egin zaigula gure bihotzen jaun eta jabe. Bera dugula adiskide, anaia, zerbitzaria, artzaina, pobreengan gose-egarri dena, arrotza, aterperik gabea, gaixoa, kartzelatua. Gure bihotza bete-betean ireki nahi diogu, berari eta pobreei gure maitasunean leku egiteko.

Hasteko, geure barrura sartu eta aitor dezagun ez diogula beti utzi, Jesusi eta beraren Berri Onari gutaz jabetzen. Aitor dezagun maitasunetik kanpo ibiltzen garela askotan. Eska diezaiogun maite gaituenari errukia.

• - Jesus Jauna, ardi galdua bilatzen duzun artzain ona. Erruki, Jauna.
• - Jesus Jauna, hilen artetik piztu zinen bizi-iturria. Kristo, erruki.
• - Jesus Jauna, zure Erreinua eskaintzen diguzun Errege apala. Erruki, Jauna.

PREFAZIOA

Jaso ditzagun gure bihotzak esker onezko begiradaz, maite gaituen Aitarengana. Eman diezazkiogun eskerrak, bere maitasunezko Erreinura deitu gaituelako. Kanta dezagun gure morrontza askatua.

HONA HEMEN

Hona hemen Jainkoaren Bildotsa. Hona hemen gose-egarri dena, gaixoa, arrotza, kartzelatua, pobrea. Zorionekoak bihotza maitasunez zabaltzen diotenak.

B) IRAKURGAIEN MONIZIOAK

1 - Ezekiel profetaren hitzak entzutera goaz. Jainkoa artzain on azaltzen digu, bere ardiez arduratzen den artzain on. Jesusek gurekin duen harremana adierazteko irudi aukerakoa.

2 - Jainkoaren Erreinurantz goaz denok, Jesus aurretik dugula. Entzun San Paulori.

HERRI-OTOITZA

Senideok, eska dezagun Jesusen Erreinuko gozotasuna gizon-emakume guztientzat. Jesusen Erreinuak poztu gaitzala denok.

- Jesus beren bihotzen Jaun aitortzen duten guztien alde:

  haren maitasunaren betea jaso eta bizi dezaten.

- Munduko herri guztien alde eta, bereziki, gehien sufritzen ari direnen alde; Afrikako herrien alde:

  herri garatuen laguntzaz, giza duintasunera jaiki daitezen.

- Jesusen Ereiunua pobreengan bizi dutenen alde:

  maitasunaren Berri Onak indar eman diezaien borrokan jarraitzeko.

- Gosez, gaixorik, kartzelan, mehatxupean, aterperik gabe, beharrean aurkitzen direnen alde:

  beren egoera gainditzeko laguntza eta adorea izan ditzaten.

- Gu guztion alde:

  behartsuen gertuan bizi eta saiatu gaitezen haien beharrak gozatzen.

Gure Jauna, gizon-emakume guztiak maite dituzun Erregea, emaguzu zure erreinuko bake eta ongizatea. Gure bihotzen Errege baitzara gizaldi eta gizaldietan.

HOMILIA

Azkenean maitasunaz galdetuko zaigu, adiskideok. Liturgi urtearen amaiera era askotara pentsa zitekeen eta begira nola antolatu duen Eliza amak: Jesu Kristo aitortzen dugu gure bihotzen Jaun eta maite. Gaurko festaburuak maitasunaren aurrean jartzen gaitu bete-betean. Hartu dugun maitasunaren aurrean, aurrena. Eta eman behar dugun maitasunaren aurrean, hurrena. Batek erantzukizunez betetzen baldin bagaitu, besteak poztu ere sakon-sakonetik pozten gaitu. Maitatuak izan gara eta maitasunak maitatu egiten du!

Bai, jauna, maitatuak izan gara! Gaurko lehen irakurgaiari darion gozotasun sakona begiratu eta barruratzekoa da: Jainko Aita gure atzetik dabilkigula gure bila; artzaina ardi galduaren bila bezalaxe, arduraz, kariñoz; sakabanatzen garenean, barruak bere bidea galtzen digunean, bizitza iluntzen zaigunean, Jaunak gure bide galduak jarraitzen dituela, bere bizkarrean hartu eta maitasunera itzularazteko; beti maitasunaren larre marduletan bazkatzen gaituela; gaixorik eta zauriturik gaudenean, berak sendatzen dizkigula zauriak; ondo gaudenean, bera pozten dela gure ongizateaz; hitz batean, kutuntasunez maite gaituela! Hori guztia egia da, horrela da. Eta hori sinesteak, gure bizitza aldatzen du.

Bizitza aldatzen duela? Arazo asko bizi dugu. Batzuek era bateko arazoak; besteek bestelakoak; baina denok bizi ditugu arazoak eta ezinak eta tristurak eta. Larrialdi eta zorion-falta nabarmenak daramatzagu barnean. Garai bateko ilusio franko non ote da?! Bizitzari espero genizkion zorion eta edertasun haiek non ote dira!? Eta dena badakizu nondik sortzen zaigun? Maitasun ezetik! Gizakiok, maitasuna falta dugunean, ez dakigu bizitzen, ez dakigu pozik bizitzen. Eta horrexegatik esaten nizun Jainkoak maite zaituela, kutuntasunez maite zaituela. Maitasun horrek dena aldatzen baitigu, dena!

Beharbada esango didazu, erraz esaten dudala nik Jainkoak maite gaituela, baina zuk ez duzula hori sentitzen, ez duzula sinesten, ez duzula ikusten. Nire esku balego, pozik sentiaraziko nizuke maitasun hori. Baina zeuk ikusi behar duzu. Eta badakizu non ikusten den garbien? San Paulok bigarren irakurgaian esan digun leku horretan, Jesusen gurutzean! Bizirako egin gaitu Jainkoak, eta Jesusen gurutze-piztueraz biziaren bokazioa berritzen digu. Zer dela uste duzu gurutzea eta piztuera, guretzako maitasunaren bizi-deia ez bada? Jainkoak dena maitasunaren oinetan jarriko du, gizon-emakumeok maitasunaren askatasun betea bizi dezagun. Jesusen heriotza eta piztueran neurririk gabe maitatuak izan gara. Artzain Onaren maitasun betean, bere maitasunaren askatasunera eraman zaitu. Eta orain Jesusen Erreinuko biziera berria duzu zeure bokazio.

Hemendik pentsa dezakezu nolakoa den gaur ospatzen dugun Erregetza. Jesu Kristok ez du indarrik eta aginterik behar bihotzak bereganatzeko. Maitasunaren indarrez, inork baino gehiago maitatuz, egin zaigu bihotzaren jabe. Eta giza mailan gure menpetasunak derrigortuta aitortu behar izaten baldin baditugu, hemen ez da horrela: galtza beteko pozez aitortzen dugu, gehien maitatu gaituenaren zerbitzari izan nahi dugula. Izan ere, eta hau beti horrela da, maitasunezko morrontza baita gure bihotza askatzen duen menpetasun bakarra. Maitasunak bakarrik lor dezake zerbitzuan pozik bizitzea.

Eta hortik sortzen da eta hortik ulertzen da, maitasunez bizitzea. Nondik bestela? Gose-egarri den bakoitza zure senidea dela?, arrotz eta aterpe gabeko bakoitza zure etxekoa dela?, biluzik dagoen bakoitza zeure haragi duzula?, gaixo bakoitza zaindu beharreko senide duzula?, kartzelatu bakoitza bisitatu beharreko senide duzula?, hori dena hala esan zaigulako, besterik gabe? Ezin daiteke! Era horretako senidetasuna, bihotza beteko maitasunak sortzen du. Ez dago beste erarik. Egia esate aldera, denok amestu izan dugu inoiz, denok, era honetako maitasunez bizi den gizartea, ez da egia? Baina, berehala ulertzen dugu hori amets hutsa dela. Baina, zergatik ametsa? Ez dugulako maitasuna bizi eta gozatzen. Eta, jakina!, barruan maitatua sentitzen ez bazara, eta ez nolanahi maitatua, ez duzu sekula sinestuko maitasunezko gizarterik eraiki daitekeenik.

Ba, begira: maitatuak izan gara, eta maitasuna josi zaigu erraietan. Jaunak maitasunera ekarri gaitu eta maitasunak pobreengana eramaten gaitu, haiengan aurkitzen baitugu maite gaituen Jauna. Maitatuak izan garenetik, badakigu, Jauna ez dugula bilatu behar otoitzean edo elizetan edo sakramentuetan bakarrik; Jaunarekin topo egitekotan, zoaz beharrean dagoen edonorengana eta hantxe aurkituko duzu beste horietan baino argi eta garbiago. Akaso pentsatuko duzu, hori ere hala ikusten baitugu, maitasun-lege hau oso gogorra dela. Ez da gogorra. Maitasuna dagoenean, maitasunaren legea bizitzeak pozten du barrena. Hori bai, arrazoi duzu, maitasuna bizi ez baduzu, maitatu beharra oso gogorra izaten da, oso gogorra!

Baina zuk maitasuna bizi duzu, eta nolakoa! Zaren bezala izan zara maitatua. Zu maite zaitu Jaunak, zu bilatzen zaitu, zutaz arduratzen da. Jaunak zure poza nahi du. Horregatik esaten dizu zein den berarekin topo egiteko bidea: beharrean dagoen lagun hurkoa. 

Zer egin behar dugun? Aurrena, maitasuna eskertu. Jesusi esan izan dadila zure bihotzaren jaun eta jabe. Indartu eta sendotu itzazu zeure barruan errukizko erraiak. Eta gero, maitasunari libre utzi, behartsuengana joan dadin. Eta behartsuengan aurkituko duzu bizitza zoriontsu egiten duen komunioa. Orduan ikusiko duzu, behartsuekin egotea ez dela eginbeharra, zorion-eskaintza ederra baino. Ospa dezagun beste behin maitasunaren betea, gure bihotzen Jaunaren mahaian.

A) APAIZAREN MONIZIOAK

AGURRA ETA SARRERA

Gure artean bere bizilekua jarri duen Jauna izan bedi zuekin.

Letrango Basilikaren sagaratzearen urtemuga ospatzen dugu gaur. Eta guk, igandero elizan elkartzen garenok eta Eliza izatearen poza bizi dugunok, dohain asko jaso dugu Jaunagandik Aita Santuaren egoitza den etxetik. Besterik ez balitz ere, igandero ospatzen dugun Eukaristia. Beraz, bidezkoa da, igandeko martxa arrunta alde batera utzi eta Eliza honetan Jaunak bizi duen presentzia santua ospatzea. Jauna gurekin dago, adiskideok.

Eta Jaunaren presentzia ospatu behar badugu, prestatu egin behar dugu. Elizan bere errukia agertzen digun Jaunari eska diezaiogun bihotz garbia.

- Jesus Jauna, gure artean Salbatzaile bizi zarena. Erruki, Jauna.

- Jesus Jauna, Elizan zure dohainez aberasten gaituzuna. Kristo, erruki.

- Jesus Jauna, Espirituan gorputz bat egiten gaituzuna. Erruki, Jauna.

Prefazioa                         

Jauna bizi da eta, berpizturik, gure artean bizi da. Eta presentzia hori ospatu eta eskertu behar dugu orain gogotik. Jauna gurekin dagoelako, senideok, Jauna zuekin...

Gure Aita                        

Eliza osatzen dugunok Aita bat bera dugu. Eta elkarren senide gara. Jaunartu aurretik, elkartasun hori aitortu eta eskatu egiten dugu, denok batera kantatuz...

Jaunartze                        

Hona Jainkoaren Bildotsa. Hona Jauna gure artean. Hona Jainkoa gurekin. Zoriontsuak Jaunaren mahai gozora deituok.

B) IRAKURGAIAK

1. Ezekiel profetak garai berriak iragartzen dizkio Jerusalemgo Tenpluari; bertatik bizi berriaren urak jarioko dira, dena garbitu eta berrituz.

2. San Paulok gogorarazten digu, Jesu Kristorengan eraikiak izan direnak, Jainkoaren tenplu direla munduan.

HERRI-OTOITZA

Senideok: Jaunaren etxean, eskatzen duenak hartzen du. Dagigun, beraz, otoitz usterik handienaz, Elizaren eta munduaren beharrak gogoan izanez.

• Eliza osoaren alde, Aita Santuaren alde: 

  herri guztien erdian Jaunaren salbamena zabal dezan, gizon-emakume guztientzat ateak zabalik edukiz.

• Munduko herri guztien alde eta, batez ere, gure herriaren alde: 

  Jaunaren presentziak herritarren harremanak goza ditzan, guztiak bihotz batean bilduz.

• Elizan Jaunaren dohainak jaso dituzten gaixo eta gainerako guztientzat: 

  Eliza beti bedeinkapen oparoa gerta dakien beren eraman-beharretan.

• Jaunaren hurbiltasuna sumatzen ez dutenen alde: 

  Eliztarren testigantzak fedearen edertasuna sumatzera eraman ditzan, salbazioaren edertasuna jasoz.

• Jaunaren toki santura bildu garenon alde: 

  Jaunak maite gaituela jakinik, salbamenaren aldarrikatzaile bihur gaitezen. 

Begira, Jauna, zure salbazioa eskertzen dizun herri honi. Bedeinka  ezazu zure hurbiltasunaz, beti zu goretsiz eta Eliza osatuz bizi dadin. Jesu Kristo gure Jaunaren bitartez. 

HOMILIA

Letrango Basilikaren sagaratzeak bere urtemuga ospatzen du gaur. Eta entzun dugun Jainkoaren Hitzaren eskutik, Eliza honek gordetzen duen Jainkoaren egintza handi-zabala ari gara gozatzen eta ospatzen. Izan ere, eta hau esan behar dugu aurren-aurrena, Erroman  aurkitzen den harrizko etxe eder hau, bihotzez eta fedez osaturiko historia baten iduria besterik ez baita. Fedeak harriz harri jaso zuen Eliza honek, pausoz pauso oreturiko misterio ederra gordetzen du: munduko kristau guztien fedearen misterio eta dohain paregabea.

Eliza gara, adiskideok, Eliza! Ez Elizaren antolakuntzan eta zerrendan gaudelako. Eliza gara, Jainkoak bere egintzaren pozetan elkartu gaituelako. Eliza izatearen oinarria Jainkoak eratu digun maitasunezko garbialdia da. Ura zetorren hibaika Jainkoaren bihotzeko tenplu santutik. Eta ur horrek harrapatu gaitu eta ur horretan bizi berri baten ernamuinak sortzen hasi gara, biziera berriaren poz-emaitzak. Maitasunaren hibai handiak bere ertzetan bizia sortu du, eta bizi horren poza bizi dugunok Elizarako deia jaso dugu. Bataioko ur berritzaileen seme-alaba gara. Oparotasunez berritu gaitu gure Jainkoak. Letrango eliza eder honetatik pozezko eta onberatasunezko hibai luze eta zabala dihoa munduko txoko guztietara.

Baina berritasun emankor hau ez da sortu berez. Bihotz garbituen historia dago barnean kokatuta. Jesu Kristoren Pazko-misterioak edertu du giza bihotza bere presentzia-leku bihurtzeko. Jerusalemgo Tenplua garbitu zuen bezala, Jesusek, bere Pazko misterioaz, gure bihotzak garbitu ditu, gure bihotzok Aitaren etxe izan daitezen. Jaunak bere bizitoki izateko aukeratu gaitu. Eta hori, aukera hori, Jesus Jainkoaren etxearekiko maiteminak jaten duelako. Ez al da gozoa eta pozgarria pentsatzea Jainkoaren maiteminaren eraikuntza garela Eliza osatzen dugunok? Jainkoak gu aukeratu gaituela bere maiteminaren helmuga bezala. Gehiegizkoa ere?!

Azkenean badakizu zer?! San Paulok esan diguna: «Zuek Jainkoaren etxe zarete». Jesu Kristoren salbazio-misterioa eman zaigu oinarri eta Espiritua bizi-lagun eta bizi-indar. Eta ez dago beste oinarririk. Jainkoaren etxea santua den bezala, santuak izatea dagokigu. Jainkoaren etxea gu baikara!

Benetan arrazoiz kantatu dugu oraintxe «Zure etxea zein gozoa, zeruetako Jaungoikoa». Ederki esana, lurreko elizek, Arantzazukoak ere bai, beste etxe baten ametsetan jartzen baikaituzte: Jainkoaren etxea, betiko bizilekua, dugu amets eta grina! «Nire barrua dago hiltzen Jainko-etxea irrikatzen». Ederra!

Hauxe dugu, bada, gaur festa! Zenbat edertasun gordetzen duen Eliza izatearen eta osatzearen misterioak. Gaur, Eliza antolakuntza eta organizazio huts bezala ikusiz, Elizaren barne-arnasa galtzeko arrisku handia dugu. Gaurko festaburu honek lagunduko ahal digu Elizaren, Eliza izatearen, barne-poza berriztatu eta sakontzen. Hiru sentimendu nagusi uste dut eskatzen zaizkigula gaur:

Lehenengoa, esker ona. Zuk zerorrek, gaixo edo nolanahiko entzule horrek, zenbat dohain eder jaso duzun Elizatik. Iganderoko Eukaristia hau bera! Ez ote da guztiz eskergarria Jainkoak bere Eliza sagaratuan egiten digun hainbat dohain: zenbat barkazio, zenbat poz, zenbat baketze... Zenbat bihotz atera den Eliza honetatik berriturik eta esperantza berri bat eskuan zuela... Zenbat!

Bigarren sentimendua, barkazioa eskatzea dela uste dut. Jainkoaren etxea gara, baina ez dugu elkar era horretan hartzen, Jainkoaren etxe bezala alegia. Zenbat gorroto, zenbat zapalketa, zenbat injustizia, zenbat gezur... Elizak bihotzak garbitzea eskatzen digu, eta daukagun dintasunaren maila ederrean elkar hartzea! Elkarren errespetura eramango gaituen bihotz garbia eskatu behar dugu gaur, batak bestea errespetatzea Jainkoa bera errespetatzea baita!

Eta, hirugarrenik, Jainkoaren etxearen alde otoitz egin behar dugu, Elizaren alde otoitz. Gure fedeak, euskal Elizak, Tenpluko harrien sendotasuna eta edertasuna izango balitu! Jainkoak poztu eta sakontasun berrian edertu dezala euskal eliztarron elkartea!

Eta goazen, besterik gabe, Eukaristia ospatzera. Horixe baita eliza honetan egiten den egintzarik ederrena eta Elizarentzat oinarrizkoena. Bil gaitezen Eliza bezala, eta egin diezaiogun Jaunari toki gure bihotzetan!